Regie: Christophe Charrier | Scenario: Christophe Charrier, Elodie Namer | Cast: Txomin Vergez (Thomas Grimaud), Clothilde Hesme (Anna Kieffer), Rebecca Williams (Laura), Audrey Dana (Betty Grimaud), Stéphane Rideau (Marc Grimaud), e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2022

Wat door Le Patient wordt gepresenteerd als een grote onthulling komt niet bepaald als verrassing. Al vanaf het begin worden dikke hints gegeven. Toch is deze film redelijk onderhoudend. De milde speelduur van anderhalf uur maakt hem licht verteerbaar, ondanks de duistere insteek en het over-emotionele acteerwerk van hoofdrolspeler Txomin Vergez.

De herinneringen van hoofdpersoon Thomas zullen niet altijd kloppen, wordt hem door psychiater Anna op het hart gedrukt nadat hij ontwaakt uit een coma en verneemt dat zijn familie vermoord is. Deze uitspraak zorgt ervoor dat de kijker de gebeurtenissen in de film met een korreltje zout neemt, terwijl dit de psychiater tegelijkertijd verdacht maakt. Dat ze meer weet dan ze wil zeggen is duidelijk, haar motivatie om haar patiënt op deze manier dwars te zitten niet. Tja, anders heb je geen film. Of een heel korte.

Voor wie bekend is met psychiatrische problematiek zal de film vergezocht en onecht aanvoelen. Vreemde verbanden worden gelegd, zoals tussen rouw en verwaarlozing, of verschillende typen persoonlijkheidsstoornissen. Voor wie dit kan negeren biedt de film wel een cinematografisch interessante vertolking van iemand die worstelt met psychische problemen op zoek naar de waarheid.

Voordat deze waarheid zich volledig onthult wordt de kijker op enkele dwaalsporen gezet, waarvan uiteindelijk niet duidelijk wordt gemaakt waar deze precies vandaan komen. Deze gebeurtenissen vallen daarom niet samen met de thematiek. Zeker gezien het thema van de film was het mooi geweest als deze verhaalonderdelen een psychologische motivatie kregen, maar ze blijven helaas losstaand van het geheel. De thriller heeft op deze manier niet de structuur van een puzzel waarvan de stukjes langzaam op zijn plaats vallen, maar eerder een Ikea-kastje waarbij je na het in elkaar zetten nog een paar onderdeeltjes overhoudt.

Wat ook op geen enkele manier onderdeel van het verhaal vormt, is een vreemde scène waarin zorgverleners hun patiënten plotseling in de steek laten in de revalidatieruimte om op televisie naar de aanslag op de Twin Towers in New York te gaan kijken. Hiermee wordt aangeduid dat dit verhaal zich in het verleden afspeelt, maar dat hadden de makers natuurlijk ook op een andere manier kunnen doen. Deze schokkende gebeurtenissen komen in de rest van de film niet ter sprake en hebben verder geen enkel nut, waardoor het moment bijna beledigend overkomt.

Hoewel de kijker al meerdere malen zal kunnen bedenken hoe de vork in de steel zit, is de afloop toch mooi in beeld gebracht. De metafoor van een gevecht met de duistere kant van iemands persoonlijkheid is helder verbeeld in een bijna lieflijk einde. Hoewel geen echte film noir, heeft Le Patient hier veel van weg en bij liefhebbers van Franse films zal hij waarschijnlijk alsnog in de smaak vallen.

Le Patient is te zien bij Netflix.