Na Spider-Man is Judge Dredd de tweede stripfiguur die dit jaar een herstart krijgt. De eerste verfilming uit 1995 met Sylvester Stallone in de titelrol was zowel kritisch als financieel geen succes. Ook de fans waren niet tevreden met Stallones interpretatie van de stripheld. Vooral het feit dat Stallone als Dredd constant zijn helm afzette, wat Dredd in de strips praktisch nooit doet, maar wat de producenten met een dure ster als Stallone niet aandurfden, viel niet in goede smaak. Zeventien jaar later mag genrefavoriet Karl Urban, bekend uit onder meer de The Lord of the Rings-trilogie en het recente Star Trek, Dredds helm opzetten. Kan hij Judge Dredd wel recht aandoen?
Het eerste wat opvalt aan Dredd is hoe rauw en grimmig het toekomstbeeld van regisseur Travis is. In een postapocalyptische toekomst leeft de bevolking dicht op elkaar in megasteden, met misdaadcijfers zo hoog als de wolkenkrabbers. Alles is vies, de mensen lopen in vodden en de armoede is bijna tastbaar. Voor humor is maar weinig ruimte en de grappen die gemaakt worden, gaan vaak ten koste van een arme ziel die zich aan de verkeerde kant van Dredds wapen bevindt.
Urban speelt de titelrol met gepaste autoriteit. Zijn helm gaat niet af, maar Urbans kaaklijn heeft charisma genoeg. Met weinig woorden maar veel daden maakt hij van Dredd een vastberaden en niet te stoppen kracht. Zo vormt hij een mooi duo met Thirlby als de onervaren Judge Anderson. Terwijl Dredd het geweld puur fysiek te lijf gaat, gebruikt Anderson meer haar gevoel en - als helderziende letterlijk - haar hersenen. Het levert een mooie wisselwerking op tussen de twee tegenpolen, en Urban en Thirlby weten de vertrouwensband die zich langzaam maar onuitgesproken tussen de twee ontwikkelt, goed over te brengen.
Tegenover zich ziet het duo misdaadkoningin Ma-Ma, een gewelddadig loeder dat Lena Headeys Game of Thrones-personage Cersei Lannister tot een onschuldig schoolmeisje reduceert. Ma-Ma handelt in een drug genaamd Slo-Mo, die de perceptie van tijd van de gebruiker doet vertragen, wat een paar mooie 3D-scènes oplevert. In een setting die doet denken aan het eerder dit jaar verschenen The Raid, komen de twee judges ingesloten te zitten in Ma-Mas domein, flatgebouw Peach Trees. Dit resulteert in een niets en niemand ontziend kat-en-muisspel, waarbij beide partijen geen enkel geweld schuwen. De actiescènes zijn talrijk, keihard, en simpel maar effectief in elkaar gezet. Er wordt niet op een lijk meer of minder gekeken en het bloed vloeit vaak rijkelijk. Het geweld is af en toe zelfs behoorlijk expliciet. Dredd heeft een sfeer die wel wat weg heeft van een actiefilm uit de jaren tachtig en het is die no-nonsense aanpak die de film zo vermakelijk maakt.
Een minpuntje is dat het verhaal wel erg rechtlijnig is. Net als het titelpersonage is het script overtuigd van zijn eigen gelijk en alleen maar geïnteresseerd in het omleggen van zoveel mogelijk overtreders. Dit laat weinig ruimte voor de satirische toon van de strip. Scènes die het verhaal hadden kunnen nuanceren, zoals de inmenging van een groep omgekochte judges, zijn snel weer voorbij en voegen weinig toe. Hierdoor onderscheidt Dredd zich ondanks zijn stripachtergrond nauwelijks van soortgelijke actiefilms. Gelukkig pretendeert hij ook niet meer te zijn. Liefhebbers van keiharde actie zullen met Dredd dan ook geramd zitten.
