Vier jaar voordat Lee Daniels in 2009 doorbrak met het keiharde, aangrijpende sociodrama Precious, debuteerde hij met Shadowboxer. De misdaadthriller met Cuba Gooding Jr. en Helen Mirren in de hoofdrollen bleek nogal een curieus werk te zijn. De film neigde met zijn banaliteit en onrealistische situaties naar pulpcinema, of dat nou met opzet was gedaan of niet. Daniels nieuwste The Paperboy heeft een interessante opzet, maar lijkt jammer genoeg toch meer op dat debuut dan op het superieure Precious.
Gezien de kwaliteit van Precious weten we dat Daniels een uitstekend regisseur is, dus dat The Paperboy regelmatig als een slechte B-film uit de jaren zeventig oogt zal ongetwijfeld met opzet zijn gedaan. Lelijke zoombewegingen, opzichtige overvloeiers, een hand van een personage dat als een vlek een shot half bedekt; de film ziet er met name in de eerste helft niet bepaald fraai uit. Om het exploitationplaatje compleet te maken, krijgt de kijker aardig wat schaamteloosheden op zich afgevuurd, onder andere bij een bezoek aan de gevangenis en bij de nasleep van een reeks kwallensteken.
Een ode brengen aan de cinema van toen kan bijzonder vermakelijk uitpakken, bewezen Robert Rodriguez en Quentin Tarantino met hun Grindhouse-tweeluik uit 2007, maar in The Paperboy werkt dat minder goed. Daniels houdt het niet puur bij een ode, maar lijkt met zijn thriller ook maatschappelijke kwesties aan te willen kaarten en personages intrigerende randjes te willen meegeven. Zijn film hinkt daardoor op twee gedachten. Moeten we meegaan in de ongegeneerde pulp of ons concentreren op diepere lagen? Een combinatie van die twee vergt veel van de kijker.
In deze thriller, naar het gelijknamige boek van Pete Dexter uit 1995, raakt de jonge Jack betrokken in een onderzoek van zijn oudere broer Ward naar Hillary van Wetter, een ter dood veroordeelde man in het zuiden van de Verenigde Staten. Ward wil Van Wetters onschuld bewijzen, terwijl Jack steeds meer geobsedeerd raakt door de oudere Charlotte, Hillarys nymfomane verloofde. In The Paperboy, dat zich afspeelt aan het eind van de jaren zestig, is niemand heilig en lijken onderhuidse spanningen over seksualiteit en rassenkwesties altijd aanwezig te zijn.
Die broeierige, smerige sfeer weet Daniels met deze stijl - waar ook noir-elementen doorheen lopen - goed te vangen. Minder goed slaagt hij in het tot leven brengen van zijn personages. Precies doordat hij ze in gechargeerde exploitatiesituaties plaatst, blijven ze oppervlakkig en ongeloofwaardig, sterke vertolkingen van Matthew McConaughey en John Cusack ten spijt.
Het idee van een mix tussen rauwe vuiligheid en psychologische thriller/drama is interessant, maar beide elementen staan elkaar meer in de weg dan dat ze elkaar aanvullen. The Paperboy wil maar niet uit de verf komen. Een dappere poging is het zeker, maar dat maakt het helaas nog geen goede film.
