Wat valt er nog over de Twilight-reeks te zeggen? De boeken van schrijfster Stephenie Meyer over een tienermeisje dat verliefd wordt op een honderdvier jaar oude vampier werden direct een succes. De verfilmingen bereikten een bredere doelgroep en werden daardoor minder enthousiast onthaald. De filmserie kent minstens zoveel tegenstanders als bewonderaars. De verhalen zouden de mythologie van vampiers en weerwolven geen eer aan doen en een verwrongen blik op relaties hebben. Op diverse fora en humorsites is de Twilight-spot dan ook niet van de lucht. Ook de kritieken waren niet mals, maar dit weerhield ze er niet van gigantische kassuccessen te worden. Met Breaking Dawn - Part 2 komt de serie (eindelijk) tot een eind. Is dit deel hetzelfde lot als zijn voorgangers beschoren?
Goed of niet, Twilight is inmiddels een genre op zichzelf geworden, met alle eigenschappen van dien. De bloedserieuze personages, kitscherige romantiek, en bovennatuurlijke verwikkelingen, je houdt ervan of je haat het. Ze zijn inherent aan het bronmateriaal en de diverse regisseurs die aan de verfilmingen hebben gewerkt nauwelijks aan te rekenen. Toch heeft een enkeling zijn stempel op het materiaal weten te drukken. Met name David Slade wist Eclipse naar zijn hand te zetten door de donkere kanten van het verhaal te belichten. Met Breaking Dawn mocht Dreamgirls-regisseur Bill Condon de serie afmaken. De vaste onderdelen zijn gebleven en Condons stijl van filmen sluit prima aan bij het materiaal. Doorspekt met prachtige natuuropnamen, vooral in de openingstitels, ziet dit laatste deel er mooi uit. Ook de sets zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Vooral Bella en Edwards nieuwe stulpje ziet er sprookjesachtig uit, en doet de romantische natuur van het verhaal eer aan.
Die stijlvolle regie wordt tenietgedaan door het script, dat wederom is geschreven door Melissa Rosenbaum. Het is ongetwijfeld trouw aan het boek, maar afgezien van de fundamenteel slecht uitgewerkte personages, wollig en vaartloos. Afgekeken van Harry Potter is het laatste boek van de serie opgedeeld in twee delen, maar waar het laatste Harry Potter-deel uitgebreid de tijd nam om de laatste grote confrontatie in beeld te brengen, voelen grote delen van Breaking Dawn - Part 2 overbodig aan. Er is geen enkel gevoel van urgentie, zelfs niet als de twee partijen hun bondgenoten om zich heen verzamelen voor de komende strijd. De voorbereidingen voelen plichtmatig aan en karakterontwikkelingen en plotelementen worden regelmatig onderbroken door kleffe scènes die er niet toe doen. De inzet lijkt af toe verhoogd te worden in een aantal naargeestige momenten waarin een stukje vampiermythologie uiteengezet wordt, of de Volturi zich opmaken voor de confrontatie. Deze momenten zijn echter van korte duur en staan in vreemd contrast met de verder zoete toon.
Wanneer in de climax de twee partijen eindelijk tegenover elkaar staan, wordt duidelijk waar het verhaal zich naartoe heeft geploeterd. David Slade liet in Eclipse de weerwolven al los, maar Condon doet daar nog een flinke schep bovenop. Het gevecht is verrassend ruw en daarmee een vaardig in elkaar gezette ontlading na ruim anderhalf uur romantisch geneuzel. De hoofden en ledematen vliegen, al dan niet bloedeloos, in het rond. Dit brute gevecht wordt echter van al zijn kracht en dramatiek ontdaan door een laatste onthulling. Voor de kijkers die bekend zijn met het boek zal het geen verrassing zijn, maar voor niet-ingewijden komt het over als een lachwekkende anticlimax.
Het zal allemaal echter weinig uitmaken. Net als de andere delen is ook dit laatste deel voornamelijk voor de fans gemaakt en tegen alle kritiek bestand. Nieuwe fans zal Breaking Dawn - Part 2 niet aantrekken, maar de liefhebbers van de boeken zullen zich prima vermaken en wegzwijmelen bij het zoete einde.
