Du Vent dans Mes Mollets is een verfilming van de gelijknamige roman en het gelijknamige stripboek van de Franse schrijfster Raphaële Moussafir. Alle drie vertellen het verhaal van de negen jaar oude Rachel. Zij woont met haar overbezorgde moeder, haar wat afwezige vader en haar excentrieke oma in een huis in een typische Franse middenstandswijk. Er zijn een hoop onuitgesproken problemen binnen het gezin, die voor het grootste gedeelte aan de kleine Rachel voorbijgaan, maar onbewust wel een grote invloed op haar hebben.
Op Rachels school heeft haar lerares, een zich altijd veel te uitdagend kledende vrouw van middelbare leeftijd, ook invloed op haar gedrag. Door haar relationele problemen is ze erg ongelukkig en straalt dit af op haar leerlingen, en vooral op de gevoelige Rachel. Rachel is vaak wat onstuimig in de klas en omdat ze thuis ook nog regelmatig in bed plast en net iets te veel gefascineerd is door de dood, besluit haar moeder haar naar een psychologe te sturen. Ondanks de goede bedoelingen van deze psychologe, gespeeld door Isabella Rossellini, heeft zij ook al weinig invloed op Rachel. Gelukkig ontmoet Rachel Valérie, een druk, ondeugend meisje met een hartdefect, dat haar beste vriendin wordt. Valérie groeit op in een erg vrij en modern gezin dat naast het meisje bestaat uit haar alleenstaande moeder en haar oudere broer. De gezinnen van de jonge meisjes worden betrokken bij de vriendschap tussen de twee wanneer Rachels vader besluit om de moeder van Valérie te helpen met het opknappen van haar keuken. Dit zorgt door de toch al moeizame relatie van Rachels ouders voor een hoop spanning in het gezin.
De film is gesitueerd in de jaren tachtig van de vorige eeuw en de sfeer van deze tijd weet Carine Tardieu goed over te brengen. Visueel ziet Du Vent dans Mes Mollets er goed uit, cinematografisch valt er niets op aan te merken, maar het ritme van de montage raakt verloren door de trage ontwikkeling van de vele verhaallijnen. Vooral de geïnsinueerde verhouding tussen de vader van Rachel en de moeder van Valérie, wil maar niet opschieten. Bovendien wordt deze verhaallijn, die de focus van het verhaal, de vriendschap tussen Rachel en Valérie, enigszins ondersneeuwt, niet geloofwaardig uitgewerkt.
Du Vent dans Mes Mollets tracht de ingewikkelde wereld van de volwassenen te beschouwen vanuit de naïeve kinderblik van Rachel en wil bestuderen welke invloed de problemen van de volwassen op haar hebben. De vriendschap tussen Rachel en Valérie is puur en sterk terwijl de rest van de relaties af lijken te brokkelen. Toch komt dit uitgangsidee van de film niet helemaal uit de verf, te meer omdat het acteerwerk ook niet altijd van een even hoog niveau is. Vooral de ouders van Rachel lijken soms iets te veel op het stereotype van het uit elkaar groeiende echtpaar. Bovendien zijn deze personages te vlak om je als kijker überhaupt om te bekommeren, hun hele aanwezigheid doet vaak meer afbreuk aan de film dan dat zij er iets aan bijdraagt. De relatie tussen de twee meisjes komt namelijk veel beter over, de dialogen tussen hen zijn vaak vertederend en ontroerend. Tardieu had de focus van de film veel meer naar hen moeten verleggen.
Je krijgt vaak het gevoel dat regisseur Cardieu te veel heeft willen laten zien in te korte tijd. De vele verhaallijnen over de relaties tussen de verschillende personages staan het goed uitwerken van één verhaallijn in de weg. Dit is jammer want de film heeft een boeiend uitgangspunt waar veel meer mee gedaan had kunnen worden. Een gemiste kans.
