Casino' s en gokhallen vormen vaak de achtergrond van spannende films. In de komedie Lay the Favorite, gebaseerd op de memoires van Beth Raymer draait het om het wel en wee bij een bookmakerkantoor. Hoewel, komedie is misschien een groot woord aangezien er bar weinig te lachen valt. Beth is een stripper die na een reeks slechte ervaringen besluit naar Vegas te verhuizen. De grote droom is daar een serveerster te worden bij een van de grote casino' s. Door toeval komt ze echter terecht bij bookmaker Dink die haar alles leert over het gokken.
De eerste helft van de film zien we Beth en Dink flink flirten. Nadat hun relatie terecht de jaloezie heeft gewekt van Dinks vrouw Tulip wordt Beth ontslagen. Je denkt dat dit gewoon een van de tegenslagen is die hoort bij een romantische komedie, maar een scène later duikt Beth met een andere kerel de koffer in. Dink en zijn vrouw worden vervolgens een soort oom en tante van haar, die Beth bijstaan als ze het moeilijk heeft. Lay the Favorite mag dan een boekverfilming zijn en trouw proberen te blijven aan de literatuur, in dit geval hadden ze een andere keuze moeten maken. Nu is het namelijk een verwarrende brij geworden vol personages die diepgang missen.
Het ergste van de film is dat het duidelijk om een komedie gaat, maar dat er nauwelijks iets te lachen valt. De film draait volledig om Rebecca Hall die uiterst enthousiast in minuscule outfits door het scherm huppelt. Maar zelfs haar kinderlijke enthousiasme blijft door het saaie scenario vlak. De grote namen die haar bijstaan, zouden garant moeten zijn voor op zijn minst genoeg leuke momenten om een trailer te vullen. Maar ook Willis, Catherine Zeta-Jones en zelfs Vince Vaughn kunnen geen enkele komische scène produceren. Aan het roer van het geheel staat met regisseur Stephen Frears ook niet de minste. Hij kwam eerder met prachtige dramafilms zoals Dangerous Liaisons en The Queen en maakte met High Fidelity een van de meest geslaagde komische boekverfilmingen ooit. Maar zo zie je maar, iedereen kan de plank wel eens misslaan.
Ondanks dat Lay the Favorite op papier alles zou moeten hebben om een geslaagde komedie te zijn, krijg je vanaf de eerste minuten het gevoel dat de film nergens heen zal gaan. Anderhalf uur later blijkt dat te kloppen, als eindelijk de credits in beeld verschijnen. Frears en de cast mogen van de bovenste plank zijn, samen weten ze er helaas niets van te bakken.
