Publiekslieveling Wendy van Dijk bedacht een jaar of vijftien geleden de brutale Japanse tv-reporter Ushi Hirosaki. Met een dikke laag make-up, een bril met jampotglazen en valse tanden wist Van Dijk menig bekende Nederlander en buitenlandse ster om de tuin te leiden. De opzet ligt vast: Ushi stelt in haar interviews de meest gênante vragen die al dan niet door een gespeelde taalbarrière vaak seksueel getint zijn. De gast voelde zich akelig ongemakkelijk en de kijker ligt in een deuk. De interviews van pakweg tien minuten worden steevast afgesloten met de onthulling dat Van Dijk achter de Japanse reporter zit. Best geestig, zelfs toen Ushi na een paar jaar afwezigheid weer door Van Dijk van stal werd gehaald. Anderhalf uur Ushi Hirosaki is echter een martelgang.
Van Dijk wil zich er nog niet op vastpinnen dat Ushi Must Marry het afscheid van het typetje is. Regisseur Paul Ruven, wiens Bob de Rooij-vehikel Filmpje! vergeleken met dit Ushi-drama een briljant meesterwerk is, bedacht samen met de presentatrice annex actrice een verhaaltje om een bioscoopfilm mee te vullen. De opzet lijkt op die van Borat, waarbij de slachtoffers meestal niets door hebben, maar waarbij ook een aanzienlijk deel gescript is. Als grote ster wisten ze Patrick - McDreamy - Dempsey erin te luizen, die pas recentelijk zijn toestemming voor de film gaf. De opzet van het verhaaltje is dat Ushi volgens Japanse traditie aan de man moet. Haar moeder komt met een sumoworstelaar aanzetten, maar het wil ondanks vele pogingen tot romantiek niet echt vlotten tussen de twee. Ushi en haar vaste assistent Tojo halen tenenkrommende capriolen uit om haar met een andere man het huwelijksbootje in te krijgen.
Het gevolg is een aaneenschakeling van sketches, waarbij de Japanse interviewster etiquetteles, spraakles, dansles en golfles krijgt. Ze gaat op stap met dé huwelijksplanner van Hollywood en zoekt een peperdure bruidsjurk uit. Ze doet bovendien mee aan een Amerikaanse datingshow met een begeerde vrijgezel als hoofdprijs en gaat ook nog op een farm achter een boerenzoon aan. In de aanloop hier naartoe verknalt ze de bruiloft van een Amerikaans stel in haar hotel, gaat ze in de weer met een octopus en doet ze met haar sumovechter Parijs aan.
Je kunt het zo gek niet bedenken of Ushi doet het om aandacht te trekken. Ruven weet maar geen lijn te krijgen in de uitputtende reeks lach-of-ik-schietgrappen die hij op het publiek afvuurt. Het cliché bepaalt dat er over smaak niet valt te twisten en dat is voor deze komedie wellicht een waarheid als een ushi (het Japanse woord voor koe). Het is echter nauwelijks voor te stellen dat er een publiek warm draait voor zulke flauwigheden. Je zou de sympathieke Wendy van Dijk er het liefst tegen willen beschermen, ware het niet dat ze er toch echt zelf akkoord mee is gegaan.
Wat Ushi Must Marry echter definitief de nek omdraait is de beperktheid van het personage dat hier op pijnlijke wijze aan het licht komt. De interviewsetting waar het RTL4-publiek Ushi van kent, werkt wellicht na honderd keer nog omdat de reacties van de ster in kwestie toch altijd een verrassing blijft. Zodra Ushi echter een wereld hierbuiten krijgt, zoals een familie en een privéleven, valt haar personage door de mand. Dan gaan ook de details van het typetje, zoals het vage gebrabbel dat totaal niet op Japans lijkt en haar vele maniertjes enorm irriteren. De goedkoop aandoende digitale video die Ruven hanteert, doet pijn aan de ogen. Als Ushi Must Marry inderdaad de kers op de taart van de carrière van Ushi Hirosaki betekent dan zou het misschien verstandig zijn als Van Dijk het hier verder bij laat. Deze komisch bedoelde gemakzuchtig uitgevoerde rotzooi neigt naar een laatste stuiptrekking van een uitgemolken en uitgeblust concept.
