Pat heeft na een metale inzinking alles verloren. Zijn huis, zijn vrouw en zijn baan. Hij woont weer bij zijn moeder Dolores en vader Pat Sr. Maar dit weet hem er niet van te weerhouden om vooral vooruit te denken. Al komt dit waarschijnlijk mede door de manische status van zijn bipolaire stoornis. Wanneer Pat bij vrienden Tiffany, van wie hij denkt dat ze nog gekker is dan hij, ontmoet ziet Pat een kans om opnieuw in contact te komen met zijn vrouw. Tiffany besluit Pat te helpen, maar in ruil daarvoor moet hij haar helpen met een danswedstrijd.
De film kreeg maar liefst acht Oscarnominaties, waarvan alleen Jennifer Lawrence de Oscar voor Beste Actrice in de wacht wist te slepen. Een rol die ze fenomenaal neerzet. Jennifer acteert namelijk dat ze acteert dat ze gek is. Het personage Tiffany lijkt zichzelf verloren te hebben nadat haar man om het leven is gekomen tijdens zijn werk als agent. Maar eigenlijk weet ze heel goed wat er met haar mis is en gedraagt ze zich gekker dan ze is. Tiffany is de aanjager in de film en vormt meestal de basis voor Pats handelingen. Een krachtige rol die Jennifer als gegoten lijkt te zitten. Bradley Cooper in de rol van Pat is heel wat anders dan we over het algemeen van hem gewend zijn. Bradley laat met deze rol zien dat hij meer in zijn mars heeft dan een goed gelikte player spelen en zijn nominatie voor Beste Acteur was dan ook zeker niet onterecht.
De nominatie van Jacki Weaver voor Beste Vrouwelijke Bijrol was na het zien van de film echter wel verrassend. Hoewel ze haar rol als moeder van Pat en meest normale personage uit het verhaal aardig neerzet, is haar personage vooral vrij passief aanwezig. Jacki Weaver toont voornamelijk haar verschrikte bambi gezichtsuitdrukking, die overigens subliem is, maar waarvan de vraag is of je dat Oscarwaardig kan noemen.
Het verhaal van Silver Linings Playbook is fictief, maar weet de realiteit perfect te raken. Rond het onderwerp psychiatrische stoornis ligt namelijk nogal een taboe. Maar het kan iedereen overkomen, het zou niet gek moeten zijn. Dat is precies wat David O. Russell lijkt te willen vertellen. De mensen in Pats omgeving lijken zich te schamen voor zijn mentale toestand, maar Pat en Tiffany hebben zelf ervaren hoe een dergelijke toestand je ineens kan overvallen en dat dit ook gewoon bij het leven kan horen. Zij doen er vrij luchtig over, voelen zich niet per se gek en proberen weer grip op hun leven te krijgen.
Daarnaast zijn de personages die niet bestempeld zijn met een psychiatrische stoornis ook niet altijd even normaal. De gekke trekken van Pat Jr. vertonen grote gelijkenis met de gekke trekken van Pat Sr. Al lijkt Pat Sr. niet helemaal door te hebben dat de appel niet zover van de boom valt. Een mooie manier om te laten zien hoe normaal gekke mensen zijn en hoe gek normale mensen en dat dit eigenlijk helemaal niet zover uit elkaar ligt. Waardoor de film meteen ook tot de verbeelding spreekt.
Een film met een sterke cast die het onderwerp en bijbehorende taboe prachtig weet te belichten. Jammer alleen dat het verhaal zon voorspelbaar einde heeft. Het ultieme Hollywood feelgoodmomentje haalt de hele boodschap van de film in een keer onderuit. Zo is het leven niet en daar moeten we ook niet steeds naar willen streven. Juist dat rauwe randje dat bij het echte leven hoort, is zo mooi om naar te kijken.
