Van Animal House tot Van Wilder is de campuskomedie een ruim vertegenwoordigd subgenre van de komediefilm. In dit soort films is de universiteit er niet om te studeren, maar om zoveel mogelijk te feesten. Met alcohol, drugs én mooie studentes in overvloed lijkt niets op deze feesten te gek. Het is dan ook niet zo vreemd dat deze films jonge mannen al generaties lang aan blijven spreken. Met hun regiedebuut 21 and Over, doen Jon Lucas en Scott Moore, de schrijvers van onder andere The Hangover-films, hun duit in het zakje.
Het verhaal draait om de vrienden Jeff, Miller en Casey. Vanwege hun studie heeft het drietal elkaar lang niet gezien. Als Jeff de magische leeftijd van eenentwintig bereikt, zijn Miller en Casey vastbesloten dit op gepaste wijze met hem te vieren, ook al heeft Jeff de volgende dag een belangrijk sollicitatiegesprek. Wat volgt mag voor zich spreken, en dat is meteen wat 21 and Over nekt. Originaliteit is in dit subgenre vaak ver te zoeken en de meeste variatie kan gevonden worden in hoe ver de ene film gaat om de ander te overtreffen. Dit betekent vaak grove humor die net een stukje verder gaat, en nog meer bizarre en gênante situaties. 21 and Over volgt dezelfde platgetreden paden. Alle verplichte elementen zijn aanwezig, en hoewel die op het eerste gezicht alles in zich hebben om op zijn minst grappig te zijn, weten Lucas en Moore hun script nergens te laten onderscheiden van zijn genregenoten.
Wat zij voor ogen hadden mag duidelijk zijn, namelijk een soort The Hangover voor een jonger publiek. Ook deze drie vrienden werken zich flink in de nesten na een avondje flink doorhalen. Als ze de weg terug naar Jeffs huis kwijt raken, lopen Miller en Casey, met een straalbezopen Jeff op sleeptouw, van het ene probleem in het andere. Zo halen de jongens zich de woede van een Latina studentenvereniging op de hals na een inbraak in hun huis en moeten ze zich op een studentenfeest door middel van drankspelletjes een weg naar de bovenste verdieping van het gebouw werken. De humor is van het te verwachten niveau en bereikt zijn hoogte- (of dieptepunt) in scènes waarin Jeff over zijn kroeggenoten heen plast, en à la Rocky in slowmotion om zich heen kotst.
Ook al zijn hun personages schoolvoorbeelden van de studenten die volgens Hollywood de gemiddelde campus bevolken, de acteurs spelen hun rollen met gepast enthousiasme. Vooral Teller is als Miller een overtuigende lomperik, die het steeds voor elkaar krijgt zichzelf en zijn vrienden van de regen in de drup te helpen. Dronken tegen zijn vrienden aanhangend is Jeff eigenlijk niet meer dan een voorwerp waar Miller en Casey op moeten letten. Sporadisch mag Chon zich helemaal uitleven en gaat daarin alle schaamte voorbij. Maar alle capriolen ten spijt wordt 21 and Over nergens meer dan vermakelijk. Daarvoor voegt het script te weinig vernieuwends toe en vertrouwt het te veel op platte grappen en de clichés van het genre. Ook het verhaallijntje over hoezeer de vrienden van elkaar vervreemd zijn geraakt, is goed bedoeld, maar eerder, en voornamelijk beter gedaan.
