Forse snorren, ongeschoren damesoksels, gigantische brilmonturen, kettingrokerij, jeans tot voorbij de navel met wijde pijpen, bruine interieurs met weelderige behangetjes, discomuziek en dit alles met de vrije geest van de flowerpower nog vers in het geheugen. Beweren dat het Zweedse Call Girl dweept met de jaren zeventig is op zijn zachtst gezegd een understatement. Toch duurt het een dikke twee uur voor Dancing Queen van ABBA van stal wordt gehaald. Niet dat het dan nog nodig is, want deze groezelige criminele en politieke thriller weet je al na tien minuten compleet in de sferen van halverwege de seventies te brengen. De tijd waarin getracht werd een nieuwe maatschappelijke moraal te vinden, met alle onoverzienbare gevolgen van dien. Het op ware gebeurtenissen gestoelde filmdebuut van Mikael Marcimain schetst een prachtig tijdsbeeld, maar de inhoud prevaleert.
De callgirl uit de titel is de veertienjarige Iris, een meisje dat niet te handhaven is en daarom in een internaat wordt gestopt. Het zwijgzame meisje leeft helemaal op als ze wordt herenigd met haar nichtje (althans zo noemt ze haar) Sonja. Regelmatig ontsnappen de twee vriendinnen door het raam om in Stockholm de hort op te gaan. Door foute vriendinnen belanden ze in een nog fouter milieu waar de gewiekste Dagmar Glans de scepter zwaait. Glans regelt voor vooraanstaande zakenmannen en politici in hun privéwoningen en hotelkamers seksuele ontmoeten met de jonge meisjes. Het internaat belt ze met de smoes dat ze oppas nodig heeft. Ondertussen probeert de jonge ambitieuze politierechercheur John Sandberg om de criminele praktijken en de omvangrijke clientèle van Glans in kaart te brengen. Door Glans contacten in de hoogste regionen stuit Sandberg op een muur van tegenwerking en vieze politieke spelletjes.
Call Girl is gebaseerd op de opzienbarende prostitutiezaak die het Zweden van de jaren zeventig roerde. Zelfs de vermoorde minister-president Olaf Palme werd met onoorbare praktijken in verband gebracht. De geportretteerde politici zijn gefictionaliseerd, maar één van Palmes zonen heeft zich al van Marcimains thriller gedistantieerd. Het is Marcimain alleen niet zozeer te doen om de waarheid van veertig jaar geleden boven tafel te krijgen of de politieke kopstukken van destijds al dan niet postuum aan de schandpaal te nagelen. Zijn brede aanpak heeft nog het meeste weg van de Deense televisieserie The Killing, waarin criminele praktijken niet alleen vanuit het oogpunt van de politie worden belicht, maar ook vanuit de politiek en de huiskamers van de betrokken families. Lange tijd lijkt het leed dat Iris en Sonja wordt aangedaan de hoofdmoot te zijn, maar Marcimain verweeft het langzaam met de opsporingspraktijken van Sandberg en de politieke machtshebbers die vlak voor nieuwe verkiezingen hun handen steeds vuiler maken.
De twee verhaallijnen die Marcimain te vertellen heeft zijn prachtig uitgebalanceerd, versterken elkaar en vullen elkaar aan. Hierdoor wordt het schandaal vanuit twee verschillende invalshoeken belicht. De politieke en justitiële tak is schimmig en lastig te doorgronden. Het geeft aan hoe diep de politici zichzelf in de nesten hebben gewerkt en waartoe ze allemaal in staat zijn om hun eigen straatje schoon te vegen. Hier vergt Marcimain wel de nodige aandacht omdat de namen en functies van de kopstukken je om de oren vliegen. Daar staat dan weer het persoonlijk leed van Iris tegenover, die wordt vertolkt door de betoverende debutante Sofia Karemyr die continu laveert tussen aandoenlijk naïef en manipulatief. Daarnaast oogstte Pernilla August, die wij hier nog het beste kennen als de moeder van Anakin Skywalker in Star Wars, in thuisland veel lof met haar rol van koppelaarster Dagmar Glans. Ook zij demonstreert als leading lady een prachtig staaltje ambigue spel. Ze is een lieve zorgzame moederfiguur, die zodra haar meisjes tegenstribbelen een hele vileine kille kant van zichzelf laat zien.
Deze boeiende en complexe thriller verenigt twee takken van sport tot een solide tijdsdocument, waarvan zowel op macro- als op microniveau de impact stevig wordt neergezet. Het geeft een minutieus beeld van het reilen en zeilen bij politie en politiek en hoe de meisjes voor de hooggeplaatste heren geritseld worden. Call Girl is met onvoorstelbaar veel finesse, raffinement en geestdrift opgetuigd, zodat het je compleet onderdompelt in het corrupte Zweden van de jaren zeventig.
