Het script is gebaseerd op waargebeurde verhalen van mensen die de keuze werd gegeven om informant te worden of de gevangenis in te draaien voor drugshandel. Want dat is hoe het Amerikaanse rechtssysteem ten aanzien van drugshandel op dit moment werkt. In de film is de onschuldige Jason erbij gelapt door een vriend en kan voor dertig jaar de bak in draaien. Hij kan helaas geen namen noemen van personen die bij drugshandel betrokken zijn, wat hem strafvermindering had kunnen opleveren. De enige die hij kent is zijn zogenaamde vriend, maar iemand anders naaien zoals bij hem nu is gedaan ziet hij niet zitten. Daarom besluit zijn vader John Matthews om zelf op zoek te gaan naar personen die hij kan uitleveren aan de DEA.
The Rock speelt in Snitch een doorsnee huisvader en zakenman. Zijn spierbundels doen er dan ook totaal niet toe. Dat is eigenlijk wel verfrissend. Hij laat zien dat hij die niet nodig heeft om geloofwaardig over te komen en zich ook goed kan inleven in een minder macho rol. Wat dan wel weer vreemd is om te zien, is dat hij ineens in elkaar geslagen wordt door een aantal minder imposante kerels. The Rock zou ze natuurlijk gemakkelijk met een maai van zijn arm tegen de grond kunnen werken. Maar dat hij dit niet doet, past wel bij het personage. Een tegenstrijdigheid waar je als kijker even overheen moet stappen.
Snitch is geen overdreven actieheldenfilm, maar lijkt zo dicht mogelijk bij de realiteit te willen blijven. Dit betekent gelukkig niet dat de actie tegenvalt. De drugswereld is een gewelddadige wereld met schietpartijen, afrekeningen en snelle achtervolgingen en biedt genoeg perspectief om spanning en sensatie in de film te stoppen. Wat Waugh aan actie laat zien, zit goed in elkaar en heeft een fijn tempo. Veel actiescènes hoef je echter niet te verwachten. Dat zorgt er wel voor dat juist de doorsnee burger-kant van personage John Matthews beter naar voren komt.
Daarnaast valt er ook nog wat te lachen. Al is dit niet altijd omdat het echt grappig bedoeld is. Zo brengt John Matthews een keer verslag uit aan Joanne Keeghan en Billy Cooper en noemt hij in zijn onwetendheid zeer luchtig een aantal namen op van personen die bij de drugshandel betrokken zijn. Wanneer Joanne en Billy een bepaalde naam horen doen ze ineens de deur van het kantoor dicht. Op zich niet zo vreemd maar dat moment is zo achterlijk slecht geacteerd dat het bijna slapstick wordt.
Over het algemeen is Susan Sarandon geweldig om naar te kijken. Haar personage is een enorm gevoelloos ijskonijn dat zich totaal niet kan bekommeren om een achttienjarige knul die onterecht de bak in dreigt te draaien. Sarandon weet dit met zoveel allure en zo natuurlijk luchtig neer te zetten dat je wel van haar moet houden. Ook Jon Bernthal doet het aardig als sidekick van Johnson. Als Daniel Cruz is hij een ex-gevangene die het aardig goed deed in de drugswereld. Hij helpt John Matthews door hem bij een belangrijke speler te introduceren. Uiteindelijk is Daniel Cruz de echte harde man van de twee in het verhaal en weet Bernthal de looks van Johnson te trotseren en een krachtiger personage neer te zetten. Bij Barry Pepper valt vooral zijn enorm vies griezelige baardje op.
De film kaart een maatschappelijk thema aan, maar slaagt er niet in om op dit vlak ook echt indruk te maken. Daarvoor ligt de focus teveel op het oprollen van een drugsbende door John Matthews in plaats van het leed dat Jason wordt aangedaan. Veel meer is Snitch dan ook gewoon een fijne actiethriller met een verrassende Dwayne Johnson en de altijd sublieme Susan Sarandon.
