Het Witte Huis heeft het zwaar te verduren deze zomer. Waar het presidentiële stulpje in 1996 al te grazen werd genomen door het buitenaardse tuig uit Independence Day, krijgt het dit jaar maar liefst twee terroristische aanvallen voor zijn kiezen. Over een paar maanden kunnen we Roland Emmerichs White House Down tegemoet zien komen, maar het startschot zal worden gegeven door Antoine Fuqua met Olympus Has Fallen. Of de eerste klap in dit geval ook meteen een daalder waard is, valt echter te betwijfelen.
Gerard Butler speelt Mike Banning, een agent van de Geheime Dienst die de president en zijn familie met zijn leven moet beschermen. De film opent met een korte flashback, waarin we Mike in een routineklusje tekort zien schieten in zijn taak als beschermheer. Na het ongelukkige voorval werkt hij voornamelijk achter een bureau. Echter, zoals het een echte actieheld betaamt, blijkt zijn kantoorbaantje maar van korte duur te zijn wanneer een onbekend vliegtuig het Witte Huis onder vuur neemt.
De hierop volgende gebeurtenissen tonen de spectaculaire bestorming van het Witte Huis. In een aantal spannende en beklemmende minuten wordt het halve gebouw en de eromheen gelegen monumenten opgeblazen en maken de (jawel) Noord-Koreaanse terroristen zich als een goed geoliede machine meester van het Witte Huis. Dit gedeelte vormt de sterkste akte uit de hele film, al is het jammer dat een regisseur als Fuqua, die doorgaans geroemd wordt om zijn realistische aanpak iets te vaak teruggrijpt op matige, ietwat nep ogende computereffecten. Als enige overlevende is het de taak aan Mike om de president uit de klauwen van zijn gijzelnemers te redden.
Het is een opzet die sterk lijkt op die van de eerste Die Hard. Net als John McClane is Gerard Butler de juiste persoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Ook de kat-en-muisspelletjes die ontstaan tussen de held en de slechteriken doen bij vlagen denken aan McTiernans actieklassieker. Helaas blijft het daarbij. Fuquas film lijkt op het eerste gezicht misschien wel in de Die Hard-reeks te passen, maar hij mist de charme, het vleugje relativerende humor en de briljante oneliners om zich ermee te kunnen meten.
Het is zonde, want de potentie voor een sterke actiethriller was zeker voorhanden. De cast houdt zich over het algemeen nog wel staande, maar het materiaal waarmee ze moeten werken schiet simpelweg tekort. Clichés en bij vlagen lachwekkend slechte dialogen zijn volop aanwezig. De rest staat bol van typisch Amerikaans patriottisme, van het dramatisch in slowmotion ophijsen van de aan flarden geschoten star spangled banner tot kreten als We dont negotiate with terrorists! of God bless the United States of America! Alleen al de titel die het Witte Huis vergelijkt met de berg Olympus, huis van de Griekse en Romeinse Goden en symbool van ultieme macht doet vermoeden dat de makers het wellicht iets te hoog in hun bol hadden. Ben je echter een fanatieke actieliefhebber die dit soort propaganda niet al te serieus neemt, of er juist wel de humor van inziet, dan biedt Olympus Has Fallen waarschijnlijk twee degelijke uurtjes aan popcornvermaak.
