Het schijnt dat er in het kluchtige Los Amantes Pasajeros verborgen kritiek zit op de huidige Spaanse maatschappij. Pedro Almodóvars nieuwste film is echter zo krankzinnig dat je dat al snel vergeet. Het is iets compleet anders dan wat hij de afgelopen jaren heeft gedaan. Geen broeierige thriller of psychologisch drama, maar een komedie. De laatste keer dat hij dat deed was met Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios (Women on the Verge of a Nervous Breakdown in 1988.
De hand van Almodóvar is nog altijd zichtbaar. Ook deze film heeft het kenmerkende felle kleurenpalet en een scenario met vreemde wendingen die zich opstapelen. Dat laatste is in dit geval echter een stuk vetter aangezet. Los Amantes Pasajeros is in alle opzichten over de top. En dat is nog best vermakelijk ook, mits je ervoor in de stemming bent.
De film speelt zich vrijwel volledig af in een vliegtuig, waarvan de piloten vlak na het opstijgen ontdekken dat het landingsgestel niet werkt. Ze zijn dus gedwongen om rondjes te blijven vliegen tot het probleem is opgelost of totdat de benzine op is en het vliegtuig neerstort. Een van de stewards heeft een drankprobleem en wordt na een paar borrels loslippig, waardoor binnen de kortste keren alle inzittenden van de businessclass weten wat er aan de hand is. De passagiers op de goedkopere stoelen weten van niets. Die hebben stiekem een slaapmiddel toegediend gekregen, zodat niemand paniek kan veroorzaken.
Alleen de welgestelde mensen weten dat er naderend onheil is, terwijl het gewone volk in slaap wordt gesust door de mensen aan het roer. Je zou het inderdaad allemaal als een grote metafoor kunnen zien waarin de economische crisis aan de kaak wordt gesteld. Dat voelt wel wat uitgemolken aan. Tot vernieuwende inzichten wordt de kijker absoluut niet gebracht. Dat zou ook compleet misstaan in deze komedie die geen moment serieus te nemen valt.
Nee, deze film kan beter gewoon worden bekeken zonder te veel stil te staan bij eventueel achterliggende bedoelingen. In het vliegtuig lopen de emoties steeds hoger op, waardoor de alcohol en medicijnen rijkelijk vloeien onder zowel de bemanning als de passagiers, waardoor situaties steeds absurder worden. Dat bereikt zijn toppunt wanneer de stewards een ingestudeerde act op de muziek van The Pointer Sisters laten zien. Op dat moment schiet de film wel even in het verkeerde keelgat. Wat aanvankelijk nog een geestig idee lijkt, blijkt na dertig seconden al pijnlijk onleuk te worden.
Almodóvar zit met zijn nieuwste film gevaarlijk dicht tegen de irritatiegrens aan. Af en toe overschrijdt hij die, maar over het algemeen blijft het gelukkig net binnen de perken. Beklijvend is het allemaal niet, maar Los Amantes Pasajeros blijft als geschifte en hersenloze klucht nog best aardig overeind staan.
