Jarenlang maakte Todd Phillips middelmatige komedies. Natuurlijk viel er wel wat te lachen in films als Road Trip en Old School, maar nergens staken ze boven het gemiddelde uit. En toen was daar in 2009 opeens The Hangover: origineel, verrassend, grappig. Hadden we deze regisseur dan al die jaren onderschat? Toen hij vervolgens Due Date en The Hangover Part II maakte werd het antwoord duidelijk. Nee, hij is altijd hetzelfde gebleven. Anders aan The Hangover was niet de regie, maar het scenario. Nog steeds is het de enige film in Phillips carrière waarvoor hij het script uit handen gaf. Had hij dat ook maar gedaan voor de films die daarna kwamen. Ook The Hangover Part III is ronduit teleurstellend.
Niet teleurstellend op de manier als het tweede deel. Daarmee schotelde Phillips zijn kijkers een film voor die qua opbouw en grappen vrijwel identiek was aan het origineel. Het hikte tegen het gênante aan. Veel fans klaagden steen en been. De filmmaker zal ongetwijfeld wat met dat commentaar hebben willen doen, want het derde deel belooft een nieuwe weg in te slaan. Helaas blijkt ook dat niet te werken.
De eerste twintig minuten lijkt het nog de goede kant op te gaan. Na een chaos te hebben veroorzaakt op de snelweg, is het tijd dat Alan moet worden opgenomen, vinden vrienden en familie. Phil, Stu en Doug besluiten hem te helpen. Die interventie levert nog een geestige knipoog naar een populair YouTube-filmpje op, maar daarna gaat de film bergafwaarts. In plaats van dat zich een doorgeslagen versie van One Flew Over the Cuckoos Nest ontvouwt, wordt het viertal onderschept door een stel gangsters dat nog een appeltje te schillen heeft met Leslie Chow, de doorgesnoven Chinees uit de eerste twee delen. Doug wordt gegijzeld totdat Chow is afgeleverd. Wat volgt is nauwelijks een komedie te noemen. Een misdaadthriller, daar lijkt het meer op. Maar dan wel een hele afgezaagde, die ook nog eens vol zit met onlogische plotwendingen.
Over dat laatste zou je eigenlijk niet mogen zeuren bij The Hangover-films. Een van de sterke punten van het origineel was juist dat hij zo onverwachts en bizar uit de hoek kon komen. Maar in dit derde deel zijn die wendingen helemaal niet grappig. Het voelt allemaal geforceerd en inspiratieloos aan.
Het is alsof Phillips het eerste deel nogmaals heeft bestudeerd om te analyseren waarom hij zo grappig was en daar vervolgens de verkeerde conclusies uit heeft getrokken. In het eerste deel waren het met name Alan en Chow die de lachers op hun hand hadden, dus daar kon de nieuwste film wel wat meer van gebruiken, zal de regisseur wellicht hebben gedacht. In een grotere rol komen ze echter veel minder goed uit de verf. Zolang de twee gekken continu hetzelfde gedrag herhalen, wordt de film er niet grappiger op. Dat wordt nog erger door Phillips armoedige poging om ze wat meer diepgang te geven.
Opnieuw wordt pijnlijk duidelijk dat The Hangover zich helemaal niet leent voor een vervolg. Misschien snapt Phillips dat niet, of misschien grijpt hij gewoon zijn kans om dit succes zo veel mogelijk uit te melken. Hoe het ook mag zijn, hij bewijst nogmaals dat hij eigenlijk maar een matige regisseur - of beter: scenarist - is.
