Je zou de personages in de films van Noah Baumbach gemakkelijk kunnen afserveren als egoïstisch, onsympathiek en misschien zelfs saai. De vader in The Squid and the Whale, het titelpersonage in Greenberg; ze modderen maar wat aan, blijven hangen in bekende patronen en beschikken over geen enkele bijzondere eigenschap. Maar dat is ook precies de kracht van Baumbachs films. Ze zijn puur en menselijk, zonder grote gebaren. De Amerikaanse regisseur laat zien dat je helemaal niet hoeft uit te pakken om een meeslepend drama te maken. Met Frances Ha zoomt hij treffend in op kleine ontwikkelingen in een doorsneeleven.
De film draait om Frances, een jonge vrouw die vastigheid nodig heeft, maar daar zelf nog achter moet komen. Wanneer haar vriendje voorstelt om te gaan samenwonen weigert ze. Ze heeft nu eenmaal afgesproken om bij haar beste vriendin te blijven wonen zodat ze lekker de eeuwige student kan uithangen. Maar de relatie gaat uit en niet veel later blijkt haar vriendin andere plannen te hebben. Daar staat ze dan, stuurloos in haar eentje. Ja, ze kan aardig dansen, maar niet goed genoeg om daar echt verder mee te kunnen komen. Terwijl mensen om haar heen beginnen te settelen, heeft Frances geen idee waar ze naartoe moet.
Aan haar omgeving laat ze het allemaal niet merken. Haar onzekerheid verbergt ze met een gespeelde lichte arrogantie, door overal een uitgesproken mening over te hebben. Vooral de mensen die hun leven op orde hebben, kunnen subtiele sneren verwachten. Pure jaloezie is dat natuurlijk.
Toch gaan Frances vervelende trekjes de film geen moment tegenwerken. Ze zorgen er juist voor dat de hoofdpersoon een mens van vlees en bloed wordt, met begrijpelijke tekortkomingen. Dat dat zo goed werkt heeft voor een groot deel te maken met hoofdrolspeelster Greta Gerwig. Ze heeft iets stoers en vrolijks, maar tegelijkertijd zie je dat ze zich ook continu een bepaalde houding probeert te geven. Een knap overtuigende namaakzelfverzekerdheid.
Met een speelduur van onder het anderhalf uur, een kabbelend tempo en de eenvoudige zwart-witfotografie houdt Baumbach het klein en simpel. Frances Ha is een fijn intiem portret van een midtwintiger die haar leven op de rails wil krijgen. Ze moet accepteren dat bepaalde dingen anders lopen dan ze had gehoopt en optimistisch blijven zoeken naar een toekomst, hoe gemiddeld die ook mag zijn. Het is een eerlijke en kritische blik die Baumbach geeft, zonder te verzakken in mistroostigheid. Want uiteindelijk is Frances Ha ook gewoon een feelgoodfilm. Een hele subtiele, dat wel.
