Ruim negentig tergend langzame, maar weinig zenuwslopende minuten trekt Aaron Harvey uit om een simpel verhaaltje dat zich afspeelt in het criminele drugscircuit op zo omslachtig mogelijke manier te vertellen. Centrale plek van handeling is een vreetschuur ergens langs een snelweg waar diverse partijen met uiteenlopende bedoelingen en motieven elkaar opwachten. Met flashbacks en verschillende gezichtspunten voor en na een dramatisch bloederige schietpartij wordt de boel verder aangekleed. Ondertussen wordt er gepraat. Oeverloos veel inhoudsloos gezwamd.
Toegegeven, het is een nauwelijks uitnodigende samenvatting van Harveys tweede speelfilm, waarmee eveneens weinig wordt verklapt. De filmmaker begint namelijk zo'n beetje met het eind en werkt met veel ingewikkelde capriolen, herhalingen vanuit ander gezichtspunten en zijpaadjes terug naar de oorsprong van alle vetes die in het wegrestaurant beslecht worden. De titel Catch .44 is een al even gekunstelde verwijzing naar het vele rokende wapentuig dat voorbij komt en de fameuze catch-22-situatie waarin de personages lange tijd verkeren. We maken voornamelijk kennis met drie mooie jonge dames met een missie. Die bestaat eruit dat ze een drugsdeal van een concurrent moeten zien te frustreren. Spil van het drietal is de mooie blonde Tess die jaren geleden in een stripclub werkte en zo in aanraking kwam met de lichtontvlambare Ronny. Via hem kwam Tess te werken onder de mysterieuze Mel die haar als drugskoerier op zijn loonlijst zette.
Centraal op de filmposter van Catch .44 prijken de naam en kop van Bruce Willis. Zijn fans zullen zich bekocht voelen als ze doorhebben dat Mister Die Hard slechts in twee scènes zijn gezicht laat zien, wat losse flarden aan bodyshots niet meegerekend. Willis' pogingen om cool en nonchalant te doen komen nauwelijks van de grond. In het verleden komt Tess op sollicitatiegesprek bij Mel. De topcrimineel is gekleed in badjas en hapt met zijn ongekamde haren het ene na het andere handje pecannoten weg. Willis straalt teleurstellend weinig autoriteit uit en boezemt al helemaal geen angst in, Forest Whitaker heeft het beter begrepen en vertolkt het enige personage dat zonder te veel opsmuk en met een fascinerend dubieuze agenda nog wél wat punten scoort.
Dat Harvey een devoot fan van het werk van Tarantino is moge duidelijk zijn; dat ziet zelfs een blinde. De talrijke, verwoede pogingen om met spitsvondige dialogen op de proppen te komen stranden steevast, terwijl Tarantino in zijn laatste, Django Unchained maar weer eens liet zien het trucje nog steeds niet verleerd te zijn. De kunst is nog het meest afgekeken van Kill Bill. De schaamteloze kopieerdrift van Harvey weet het flinterdunne, op een half A4-tje te vangen verhaaltje niet te verbloemen. Er wordt in Catch .44 aan één stuk door geluld, terwijl veel scènes schreeuwen om actie. De actie die we vervolgens gepresenteerd krijgen is een continue herhaling van zetten. Dit opgeklopte misdaadvehikel heeft geen eigen smoel, zelfs niet met Willis, Whitaker en een zwaar onderbenutte Brad Dourif aan boord.
