Wanneer Caroline met pensioen gaat, heeft ze ineens zeeën van tijd, waar ze als hardwerkende tandarts helemaal niet bekend mee is. Haar man Philippe werkt nog steeds en ook haar twee volwassen dochters hebben een eigen leven. Om niet in een gat te hoeven vallen sporen haar dochters Caroline aan om eens te gaan kijken bij de plaatselijke seniorenclub. De cursus informatie lijkt haar nog enigszins te bevallen. Maar zo oud als haar medecursisten zijn is ze toch helemaal nog niet? Dan ontmoet ze de ruim twintig jaar jongere Julien. Kan hij weer wat spanning in haar leven brengen? Of is hij toch ook niet die sleutel tot geluk?
Les Beaux Jours gaat over de worsteling van het ouder worden en alle facetten die daarbij komen kijken. Zo is te zien dat Caroline onzeker is over haar veranderende lichaam en dat ze het moeilijk vindt dat ze bepaalde stigmas opgeplakt krijgt. Zo oud voelt ze zich niet, dus waarom waarschuwen haar dochters haar dan dat ze niet zo heet moet badderen op haar leeftijd? Marion Vernoux heeft dit gevoelige thema heel subtiel en natuurlijk weten te benaderen. Dit maakt de plotontwikkelingen zeer aannemelijk en begrijpelijk.
Wat helpt is dat Fanny Ardant nog steeds een prachtige vrouw is om te zien. In haar strakke jeans of kokerrokken is goed zichtbaar dat ze nog altijd over een fantastisch figuur beschikt. Maar uiteraard zal de leeftijd onder de kleding zijn werk hebben gedaan en is het ook weer niet heel vreemd dat Caroline liever vrijt met het licht uit. Verder levert de door de wol geverfde Ardant een uitstekende acteerprestatie. De scène waarin ze dronken en voldaan van het vrijen met een peuk in haar mond en een glas wijn in haar hand in bed ligt en tijdens haar monoloog vooral om zichzelf moet lachen is fenomenaal.
De cameravoering is zo gedaan dat ook de omgeving, die eigenlijk alles behalve idyllisch is, er toch totaal niet troosteloos of uitzichtloos uitziet. Er zit een zachtheid in het licht, die versterkt dat Carolines beeld dat ze heeft van gepensioneerde mensen misschien meer over haarzelf zegt dan over iemand anders. Want het ziet er op beeld echt niet zo treurig en oubollig uit als Caroline wil doen geloven.
Er is weinig mis met Les Beaux Jours, maar een onvergetelijke indruk laat hij nou ook weer niet achter. Het is simpelweg een aangename film die ook weet te vermaken als je een stuk jonger bent dan de hoofdpersoon. Toch zal hij vooral onder de zestigplussers voor veel herkenning en een flink aantal lachsalvos zorgen.
