De Amerikaanse filmmaakster en actrice Lynn Shelton bracht in 2009 de gewaagde komedie Humpday uit, waarin twee beste vrienden hun vriendschap naar een nieuwe dimensie stuurden door samen een pornofilm op te nemen. Dit alles onder het mom van een kunstproject en met als excuus hun relaxte houding ten aanzien van elkaar. Komedies met dit soort onderwerpen vliegen makkelijk uit de bocht en baren wellicht alleen bij preutse Amerikanen nog wat opzien. Wat Sheltons Frans-Israëlische collega Yvan Attal heeft bezield om een remake te maken van haar bromancekomedie is een compleet raadsel. Zelfs met een Europees sausje weet de hechte vriendschap tussen twee veertigers maar geen verdieping vinden.
Ben is in een burgerlijk leventje gerold en is druk bezig een kind bij zijn vrouw Anna te verwekken. Diep in de nacht, te midden van de daad, gaat de deurbel. Bens oude makker Jeff is afgereisd uit Zuid-Amerika en staat geheel onaangekondigd op de stoep. De tegenstellingen tussen de twee makkers kunnen niet groter zijn. Jeff leidt een losbandig kunstenaarsbestaan met losse seksuele contacten, zonder gebonden te zijn aan een bepaalde plek of vrouw. Ben zit onder de plak en heeft de periode van de kunstacademie waar hij Jeff leerde kennen ver achter zich gelaten. Tot grote ergernis van Anna zet haar man met zijn beste vriend flink de bloemetjes buiten. Op een feestje raken de mannen in gesprek met een lesbisch stel en ontstaat het idee om voor een artistiek pornofilmfestival voor de camera seks met elkaar te hebben.
Attal, die samen met Intouchables-ster François Cluzet de hoofdrol invult en bovendien vrouwlief Charlotte Gainsbourg in een bijrol regisseert, slaagt er nauwelijks in om de vriendschap tussen de twee artistiekelingen vorm te geven. Dit wordt grotendeels veroorzaakt door het hakkelige schrijfwerk van Attal en zijn medescenarist. Als kijker word je direct in de levens van Ben en Jeff gegooid, zonder al te veel houvast of introductie. Als ze vervolgens van de ene in de andere rommelige situatie belanden, blijft er weinig ruimte over om de personages en vooral hun emoties verder in te kleuren. Eigenlijk komt Anna er nog het beste vanaf. Ze wordt weliswaar stereotiep neergezet als een gekwelde huisvrouw die geen vat op haar vent meer krijgt, maar haar gevoelens zijn tenminste nog enigszins voorstelbaar.
Het niveau van het origineel wordt dan ook niet ontstegen, terwijl er potentie genoeg schuilt in de vriendschap van de twee mannen. Hun plan om samen een filmpje op te nemen ontstaat in een dronken bui. Als de nuchterheid is wedergekeerd hebben ze genoeg stof om over te praten, maar durft geen van beiden op zijn toezegging terug te komen. De vraag of hun plannetje niet de ultieme blijk van verwantschap is, wordt door Attal te gemakkelijk afgeserveerd. Sterke momenten zoals een eenzame opsluiting en de opnames op een hotelkamer weten hierin geen verandering meer te brengen. Bovendien is het maar de vraag of we hier wel te maken hebben met echte mannen, zo vaak menen ze te moeten roepen dat ze toch echt wel hetero zijn.
Attal blijft plotmatig vrij trouw aan het werkje van Shelton maar wekt wel voortdurend de verwachting er meer dramatisch gewicht aan te willen meegeven. In deze missie faalt hij hopeloos. Do Not Disturb schreeuwt het uit hoe stout hij wel niet is, maar de film is in wezen veel te braaf. Bovenal ontbeert hij invoelbaar drama en gevatte humor.
