Jason Statham blijft een markant figuur in de filmindustrie. Voordat de inmiddels alweer vijfenveertigjarige acteur zijn filmcarrière begon in de welbekende misdaadkomedies van Guy Ritchie, verdiende hij zijn geld als verkoper op de zwarte markt, Olympisch schoonspringer en model. Tegenwoordig maakt The Stath voornamelijk furore op het witte doek als actieheld. Het uitstapje naar Steven Knights Hummingbird komt dan ook enigszins als een verrassing. Weet de Britse vechtmachine ook te overtuigen in een rol met meer ruimte voor diepgang of is hier sprake van een gevalletje schoenmaker, blijf bij je leest?
Met zijn lange, gruizige haar is hij in de openingsscène al nauwelijks herkenbaar. Statham speelt de ex-militair Joey, die sinds zijn terugkeer uit Afghanistan op de vlucht is voor de krijgsraad en noodgedwongen op straat leeft. Met alcohol en drugs probeert hij zijn sores te verdoven. Wanneer Joey op de vlucht slaat voor het gespuis dat hem en zijn vriendin Isabel lastig valt, belandt hij per toeval in een luxe penthouse. Nadat Joey zijn roes heeft uitgeslapen en zijn haar heeft bijgeschoren, komt hij erachter dat de eigenaar van het pand de hele zomer in het buitenland is. Als klap op de vuurpijl ontdekt hij ook nog eens de nieuwe bankpas en autosleutels van de beste man.
Het vormt een interessant uitgangspunt voor de rest van de film. Waar je zou verwachten dat Joey in zijn nieuwe luxepositie het geld er snel door zal jagen, besluit hij juist om zijn leven weer op de rails te krijgen en een nieuwe baan te nemen. Tegelijkertijd is hij zijn vrienden van de straat niet vergeten. Hij ontpopt zich tot een soort beschermengel van de Londense daklozen, waarbij hij wordt bijgestaan door de Poolse non Cristina, die als het ware als zijn geweten fungeert. Ondertussen komt Joey via zijn nieuwe baan terecht in het criminele circuit en is hij ook nog steeds op zoek naar de boeven die zijn vriendin Isabel hebben meegenomen.
Het is tegelijkertijd ook het punt waarop Knight niet helemaal lijkt te kunnen kiezen wat voor richting hij op wil gaan met zijn film. Probeert hij de hallucinerende waanbeelden van een personage met posttraumatische stress neer te zetten, een rauw beeld van de Britse onderwereld te schetsen, of simpelweg een rechtlijnig wraak- of liefdesverhaal te willen vertellen? Het lijkt erop dat het drama meer de boventoon dient te voeren, maar de oude kicking ass and taking names Statham komt al snel naar boven drijven naarmate zijn aanzien in de onderwereld stijgt.
Hummingbird lijkt hiermee tussen wal en schip te vallen. Liefhebbers van de actie-Statham zullen niet genoeg aan hun trekken komen, terwijl liefhebbers van drama juist hun wenkbrauwen op zullen trekken bij de zoveelste vechtpartij. Er staat gelukkig nog wat positiefs tegenover. Knight weet de neonverlichte straten van Soho en Covent Garden fraai in beeld te brengen en Statham laat zien een rol met meer diepgang ook aan te kunnen. Aan zijn inbreng ligt het niet, maar Knights regiedebuut is helaas te wisselvallig om een coherent geheel te vormen. Een interessante poging, maar helaas geen geslaagde.
