Als de Smurfen in het geheim een verrassingsfeestje voor Smurfin voorbereiden, voelt Smurfin zich erg eenzaam. Is echt iedereen haar verjaardag vergeten? Wanneer ze een eindje gaat wandelen, wordt ze ontvoerd door Vexy. Vexy is een van Gargamels nep smurf-hulpjes die de Stouterds worden genoemd. Gargamel treedt inmiddels op in Parijs als s werelds grootste tovenaar. Met hulp van Smurfin hoopt Gargamel zijn Stouterds te kunnen veranderen in echte Smurfen, zodat hij altijd in het bezit is van magische smurfessentie. Eenmaal in het bezit daarvan kan hij overgaan tot een heuse Smurfageddon. Samen met hun vrienden de Winslows gaan Grote Smurf, Klungel, Moppersmurf en Hippe Smurf naar Parijs om Smurfin te redden. Maar wil Smurfin wel gered worden of blijft ze liever bij Stouterd Vexy en haar broer Hackus?
Het verhaal begint met het vertellen van het ontstaan van Smurfin, dat een van de smurfen voorleest uit een heus pop-up boek. Dat de film in 3D vertoond wordt, is op dit moment een mooie toevoeging. Het voelt bijna alsof je het boek zelf in handen hebt en het levendige pop-up effect weet meteen te enthousiasmeren. Samen met de vogelvlucht over de Notre Dame later in de film zijn dit helaas ook de enige twee momenten waarop 3D daadwerkelijk iets toevoegt aan het beeld.
De combinatie tussen animatie en live-action zagen we ook in het vorige deel De Smurfen. Toen was de kwaliteit van de animatie echter wel iets hoger. Te vaak zien de geanimeerde objecten er in De Smurfen 2 enorm gemaakt uit. Het ritje door de stad in een losgeslagen reuzenrad wordt daardoor nog ongeloofwaardiger en voelt vooral aan als overbodige inhoud. Maar de Smurfen en Stouterds zelf mogen er wel wezen. Met name de blauwe sproeten op de bleke huid van de twee Stouterds, waardoor ze nog meer lijken op mislukte smurfen, is een aardig detail.
Daarnaast biedt Parijs als hoofdlocatie uiteraard genoeg inspirerende plaatjes. Het majestueuze operagebouw, waar Gargamel avond aan avond zijn miljoenenpubliek entertaint, komt uitgebreid in beeld en is bijna net zo indrukwekkend als in het echt. Maar waar misschien wel een klein vraagteken bij gezet kan worden is de keuze van de makers om Gargamel van de Eiffeltoren te laten springen, waarbij hij een aantal keer hard tegen het bouwwerk klapt. De Eiffeltoren is geen onbekende plek wat zelfmoorden betreft en niet voor niets hangen er tegenwoordig overal vangnetten. Het fragment krijgt hiermee toch een ietwat wrange ondertoon. Al zal het jonge publiek hier geen seconde bij stilstaan.
Hank Azaria in de rol van Gargamel is wederom erg vermakelijk. Hij weet zijn personage zo neer te zetten dat het bijna cartoonesk te noemen is en nauwelijks te onderscheiden van de getekende Gargamel uit de televisieserie. Ook Neil Patrick Harris en Jayma Mays in de rollen van vader en moeder Winslow zijn een genot om naar te kijken, met als hoogtepunt het verjaardagsfeestje van zoon Blue. Minder pakkend is de chemie tussen Neil Patrick Harris en Brendan Gleeson. Al komt dat hoogstwaarschijnlijk doordat te geforceerd geprobeerd is aan het personage Patrick Winslow nog wat vaderperikelen toe te voegen. Wat overigens sowieso het hoofdthema van de film lijkt te zijn.
De film moet het niet hebben van een goed geschreven plot of fantastische animatie en voor het volwassenpubliek bevat De Smurfen 2 wellicht iets te veel flauwe kinderlijke grapjes van het niveau scheten laten in iemands gezicht. Maar wie dat naast zich neer kan leggen kan zich best even vermaken met de soms wel leuke humor, de schurk Gargamel en de nostalgische blauwe vriendjes.
