In arthousekringen is 2022 een heel klein beetje het jaar van Vicky Krieps geworden. De Luxemburgse actrice die doorbrak met haar aimabele rol in Phantom Thread van Paul Thomas Anderson schittert dit jaar niet alleen in het kostuumdrama Corsage dat een nieuw (en vooral eigenwijs) licht schept op de levensloop van Sissi, maar ze is ook te zien in het intense drama Plus Que Jamais van de Duitse cineaste Emily Atef.
Plus Que Jamais wordt meteen getekend door een duister kantje want Krieps tegenspeler is de betreurde Gaspard Ulliel die begin dit jaar omkwam tijdens een ski-ongeval waardoor dit zijn laatste rol is geworden. En laat het onderwerp van deze film nou de dood zijn, of ten minste de aanloop daarnaartoe want Hélène heeft zware longproblemen waardoor genezing zo goed als uitgesloten is en ze zich moet voorbereiden op het einde.
De vraag is hoe je daarmee moet omgaan als je zoals in het geval van Hélène in je leven nog aan alles moet beginnen en je dromen nog moet zien te verwezenlijken. Het enige wat de jonge vrouw nog kan redden is een dubbele longtransplantatie maar het is maar de vraag of haar lichaam daar positief op zal reageren, laat staan dat ze de operatie overleeft.
Vrienden en familie, onder wie haar vriend Matthieu, vinden dat ze deze riskante stap maar moet wagen. De zieke vrouw is echter van oordeel dat je als mens je lot dient te aanvaarden en dat je je leven (hoe kort dan ook) in schoonheid moet ëindigen. Hélène kiest ervoor om de laatste maanden van haar leven in Noorwegen door te brengen, en nog wel in haar eentje, een beslissing die op grote weerstand stuit.
Ellendeporno troef dus, maar tussen de triestheid zit niet alleen een mooie film verborgen maar ook het feit dat je als mens moet berusten in je lot, hoe hard dat soms ook is. Regisseuse Emily Atef schitterde al eerder met het compleet ondergesneeuwde 3 Days in Quiberon waarin we het decadente leven van diva Romy Schneider volgen. Met Plus Que Jamais tapt ze uit een ander, maar even heerlijk vaatje door een sober portret te schetsen van een vrouw die standvastig bij haar beslissing blijft.
Sommige scènes duren net iets te lang, maar Emily Atef weet precies wat ze moet doen. Het is zeker niet eenvoudig om de wereld van Hélène te snappen met momenten waarbij het soms aanvoelt alsof ze er alles aan doet om het noodlot te tarten. Maar vooral is dit arthousedrama een ode aan de moed en het siert de maakster dat ze geen seconde heeft willen toegeven aan het melige medelijden.
Vicky Krieps geeft het complexe karakter van Hélène op een treffende manier weer en bewijst hiermee dat ze niet de eendagsvlieg is waar sommigen haar voor hielden, maar wel een actrice die zorgzaam haar rollen uitkiest.
Na het zien van Plus Que Jamais ga je zeker niet vrolijk de cinema uitwandelen en zul je de volgende morgen het leven wat anders bekijken, maar of we dat nu willen of niet is de confrontatie met de dood een deel van ons bestaan en dat wordt in dit Frans drama op een ruwe, maar meeslepende manier weergegeven zonder al te melodramatisch te worden.
