Klamp een willekeurig tienermeisje aan op straat en vraag aan haar of ze weet wie Harry, Liam, Louis, Niall of Zayn zijn. Dikke kans dat ze begint te blozen, in tranen uitbarst of even geen woord kan uitbrengen. Als je geen tienermeisje of hoogbejaarde bent en de afgelopen drie jaar niet onder een steen of op een andere planeet hebt geleefd, dan moet de naam One Direction op zijn minst een belletje doen rinkelen. Het jongensbandje is door Mister X Factor Simon Cowell samengesteld uit afgevallen solokandidaten van de talentenjacht. De nieuwe formatie werd uiteindelijk derde, maar dankzij hun fans werden de vier Britten en enkele Ier razend populair en veroverden ze de hele aardkloot.
Uitgerekend de man die zichzelf ziek at aan hamburgers in de fastfooddocumentaire Super Size Me mocht zijn 3D-camera tevoorschijn halen om het leven van de boyband vast te leggen. Blijkbaar wilde Morgan Spurlock al aan de slag met Justin Bieber en Katy Perry, maar viste hij bij deze tieneridolen achter het net. Spurlock zag een enorme fascinatie in de plotselinge opkomst van het tienerfenomeen One Direction. Het eindresultaat houdt het midden tussen concertfilm en commercieel uiterst slim opgezette biografie. In een razend tempo wordt de ontstaansgeschiedenis van One Direction uit de doeken gedaan. Het doodnormale bestaan van de jongens, die begonnen in simpele arbeiderswoninkjes, een bakkerij en een speelgoedwinkel, veranderde door hun deelname aan X Factor in het leven van een superster. De jongens konden allemaal een aardig mopje zingen, waren lief voor hun omas en komen uit een warm hecht gezin, waarvan de aanvoerders stuk voor stuk overlopen van trots.
One Direction wil zich plaatsen buiten de wildgroei aan boybands. Muziek met een rockrandje, vertolkt door normale jongens die niet overdreven gestyled en gechoreografeerd zijn. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat al deze nuchtere elementen juist uiterst slim door het management zijn uitgedacht. De spontaniteit in dit kijkje in het reilen en zeilen van een boyband is bovendien ver te zoeken. De vijf zangertjes zijn nauwelijks uiteen te slaan en lijken alles in teamverband te doen. Ze steken bij hun gezamenlijke activiteiten voortdurend hetzelfde mantra af dat ze zulke goede vrienden en zo normaal gebleven zijn en alles aan hun trouwe fans te danken hebben. One Direction, of eigenlijk de geoliede marketingmachine rondom het vijftal, heeft de smachtende fans betoverd en compleet in zijn macht. Als de blonde Niall wordt geïnterviewd in een hotelkamer demonstreert hij voor de camera wel even hoe geweldig zijn fans zijn. Hij sprint naar het raam, opent het gordijn en een uitzinnige meidenmenigte schreeuwt de longen uit hun lijf. Een bezoekje aan onze hoofdstedelijke Kalverstraat leidt tot chaotische taferelen.
Voor kritiek is geen ruimte in deze promotiefilm en de keerzijde van alle roem kan worden afgedaan in een voetnoot of een bijzin. Tijdens een meer dan honderd shows tellende toer die de hele planeet bestrijkt en overal dezelfde massahysterie teweegbrengt, heeft het vijftal even tijd voor een korte adempauze. Dit is het moment waarop Spurlock nuance en rust in zijn documentaire had kunnen brengen. Met de veel te korte thuisscènes in dit intermezzo slaagt hij hier nauwelijks in. Harry gaat terug naar de bakkerij waar hij ooit werkte, Louis bezoekt zijn lieve oma en de pa van Liam (die verreweg het spontaanst en sympathiekst van het vijftal is) verzucht hoe weinig tijd hij nog met zijn zoon kan doorbrengen. Een fractie van een seconde later zien we echter alweer hoe Zayn zijn familie trakteert op een nieuw huis. De titel van deze muziekdocumentaire is in haast alle denkbare opzichten ironisch. Het gaat namelijk maar één richting uit en deze is zorgvuldig door het team rondom de superband uitgestippeld. Wie de jongens nou écht zijn komen we niet te weten. Ondanks de 3D-opzet heeft 1D, zoals de naam van de band wel wordt afgekort, slechts één dimensie.
