De strijd tegen kanker is al veelvuldig onderwerp geweest van filmdramas. Aan de ene kant lijken die allemaal op elkaar, maar aan de andere kant weten ze regelmatig toch weer een nieuwe invalshoek te vinden. Zo zagen we in Komt Een Vrouw bij de Dokter de hoofdpersoon vluchten in affaires om niet bij zijn zieke vrouw te hoeven zijn, in Achtste Groepers Huilen Niet de ziekte door de ogen van een kind, en in Simon hoe oude vrienden weer naar elkaar toegroeien. En dat zijn dan alleen nog maar een paar Nederlandse voorbeelden. Ook de Duitse boekverfilming Meisje met Negen Pruiken pakt het weer anders aan. Hier ontvlucht de jonge hoofdpersoon haar ziekte door verschillende persoonlijkheden aan te nemen, allemaal met een ander kapsel.
Aanvankelijk ondergaat de eenentwintigjarige Sophie, die er vroeg in de film achterkomt dat ze kanker heeft, haar eerste behandelingen in het ziekenhuis nog met goede moed. Koeltjes gaan de mooie lokken eraf zodra die uit beginnen te vallen. Maar wanneer ze zich niet veel later kaal in het openbaar vertoont en merkt dat voorbijgangers haar met een medelijdende blik nakijken, slaat de paniek toe. Ze wil er weer knap en gezond uitzien, ook al is ze dat niet. Pruiken blijken uitkomst te bieden, samen met dikke lagen make-up. Bij ieder kapsel hoort een andere naam. Zo gaat Sophie als verschillende jonge vrouwen door het leven, met verschillende eigenschappen. Allesbehalve kanker, want daar wil ze verder niks over horen.
Het waargebeurde verhaal laat kanker zien van een onderbelichte kant: het gaat niet zozeer om de dappere strijd om de ziekte te overwinnen, maar eerder om het verbergen daarvan en het juist niet onder ogen willen zien van de ellende. Een begrijpelijke gedachtegang, zeker gezien de leeftijd van Sophie. In die levensfase hoor je bezig te zijn met je imago en je toekomstplannen, maar niet in het ziekenhuis aan het infuus te liggen. Bepruikt vlucht ze het uitgaansleven in, wat natuurlijk nooit goed kan zijn voor iemand die middenin de chemokuren en bestralingen zit.
En daar had misschien wel wat meer mee gedaan mogen worden, want zoals regisseur Marc Rothemund het nu aanpakt, blijft de film steken in die verkleedpartijen, zonder dat daar een echte conclusie aan wordt verbonden. Meisje met Negen Pruiken heeft daarmee een spanningsboog die in feite piekt bij de diagnose om vervolgens steeds verder af te zwakken. Natuurlijk krijgt de patiënt op haar lazer van de dokters als ze met een kater in het ziekenhuisbed ligt, maar ze lijkt er zelf niet door te veranderen.
Ondanks het feit dat kanker tegenwoordig een ziekte is waar vrijwel iedereen op de een of andere manier wel mee te maken krijgt, is het vaak moeilijk om mee te leven met Sophie. Dat heeft ook te maken met de stroeve dialogen, waarin gedachtes letterlijk worden uitgesproken. Wil je me toch kussen? Ook al ben ik eigenlijk kaal en ga ik misschien wel dood?, vraagt Sophie aan een nieuwe liefde. Dat ze dat denkt is begrijpelijk, maar om het haar te horen zeggen komt het drama niet ten goede.
