Slechts één studioalbum, het alom gelauwerde Grace, leverde Jeff Buckley af voordat hij ruim zestien jaar geleden door verdrinking om het leven kwam. Sindsdien moeten zijn fans het doen met een onafgemaakt tweede album, wat demos en een zwik liveopnames. Tim Buckley, de vader van Jeff, was al evenmin een lang leven beschoren, maar hield het een stuk langer uit als muzikant. Hij maakte furore met negen studioalbums en een mix aan stijlen en invloeden. Aan zijn succes kwam halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw een einde toen hij de dood vond door een combinatie van drugs en alcohol. Zoon Jeff, met wie hij nauwelijks contact had, was toen acht jaar oud.
De band tussen vader en zoon Buckley staat centraal in het quasibiografische Greetings from Tim Buckley, de derde speelfilm van Daniel Algrant. We maken kennis met Jeff in de begindagen van zijn carrière. Hij kan een aardig deuntje zingen, maar is nog niet gewend aan de podia. Hij krijgt per telefoon een uitnodiging om aanwezig te zijn bij een benefietoptreden ter ere van zijn vader. Zodra Jeff de kerk in New York waar het gaat plaatsvinden binnenloopt, krijgt hij tot vervelends toe te horen hoezeer hij op zijn vader lijkt. Het is een vergelijking waar de jonge Jeff weinig mee kan. Zijn vader heeft Jeff en zijn moeder vlak na zijn geboorte verlaten. Slechts een enkele maal heeft Jeff oog in oog met zijn vermaarde vader gestaan. Hij wordt nu geacht een eerbetoon te brengen aan een man die hij amper heeft gekend, maar die door velen op een voetstuk is geplaatst.
Algrant heeft interessante themas uitgezocht, maar heeft het hiermee zichzelf ook ongelooflijk lastig gemaakt. Hij heeft de onmogelijke taak op zich genomen om een eerbetoon te brengen aan maar liefst twee muzikale legendes, wat op zichzelf al materiaal genoeg is voor twee avondvullende speelfilms. Daarnaast probeert hij de moeizame, nauwelijks omschreven band tussen vader en zoon vast te leggen en ook nog eens het beroemde Greetings from Tim Buckley-concert dunnetjes over te doen. Alsof dit allemaal nog niet genoeg is, verbeeldt Algrant ook nog eens de zoektocht van Jeff Buckley naar zichzelf, zijn roots en gaat hij ook nog eens een nieuwe liefde aan. Er moet haast wel van alles bij zijn verzonnen. Het is een verregaande interpretatiedrang die de samenhang van deze biopic weinig goeds heeft gebracht.
Het gevolg van Algrants veelsporige aanpak is dat geen enkel thema echt duidelijk van de grond komt. De flashbacks gaan vooral over Tim Buckley als vader, terwijl zijn zoon zijn reputatie inmiddels heeft ingehaald. De huidige generatie die onbekend is met zijn werk, zal niet heel veel over Tim Buckley te weten komen. Als ze gaan voor zijn legendarische zoon, dan zullen ze bedrogen uitkomen. Algrant verliest zich in dromerige, richtingloze sequenties waarbij Jeff met zijn nieuwe vriendinnetje op pad gaat in de opmaat naar het concert. Het gaat buiten deze finale naar bijzonder weinig toe. Algrant heeft zo angstvallig de clichés van een verstoorde vader-zoonrelatie willen vermijden dat hij er juist niet meer omheen kan. Zowel vader Tim als zoon Jeff had een beter eerbetoon verdiend.
