Dit is net Fame, maar dan met Bloods en Crips, merkt een personage op in Battle of the Year. Het is misschien bedoeld als een spitsvondige opmerking, maar in feite legt hij de vinger precies op de zere plek. De nieuwe dansfilm barst van de clichés. Om het nog erger te maken lijken de snelle dansbewegingen in 3D niet goed tot hun recht te komen.
Zoals het een zouteloze Amerikaanse film betaamt wordt de boodschap dat je met de juiste instelling alle problemen kunt overwinnen er hard en veelvuldig ingeramd. Battle of the Year gaat over een uitgebluste B-boy (ongeschoren, slaapt op de bank, fles wodka ernaast) die de opdracht krijgt het Amerikaanse nationale breakdanceteam te coachen voor de belangrijkste wedstrijd ter wereld. Hij kiest de grootste talenten, die in eerste instantie natuurlijk niet met elkaar kunnen opschieten. De stoere jongens moeten dus dichter naar elkaar toegroeien, terwijl de coach zelf van zijn drankprobleem en achterliggend trauma af moet zien te komen. In de aanloop naar de grote dag wordt het woord team gebruikt tot het je duizelt.
Regisseur Benson Lee maakte in 2007 de documentaire Planet B-Boy, waarin hij de hele wereld over gaat om de geschiedenis en evolutie van breakdance te laten zien. Onder fans van de dansvorm een geliefde film, wat de filmmaker ook duidelijk laat blijken in Battle of the Year door een personage er lovende over woorden te laten spreken: dit is onze Bijbel. Niet erg bescheiden van Lee, maar misschien heeft hij ook wel gelijk. Als er dan toch weer een dansfilm verschijnt met zon suffe verhaallijn, kan hij maar beter zijn geregisseerd door iemand die kaas heeft gegeten van de dansstijl.
En laten we eerlijk zijn, breakdance is geen saaie dansstijl. Er worden knappe acrobatische bewegingen uitgehaald in Battle of the Year, wat best vermakelijk is om te zien. Dat soort scènes had meer in de film gemogen, in plaats van het plot dat van begin tot eind te voorspellen is.
Toch lijken zelfs die dansen niet helemaal goed uit de verf te komen in 3D. Doordat de camera vaak dicht op de actie zit en breakdance een snelle dansvorm is met veel ronddraaiende ledematen, zie je regelmatig vier of zes armen waar er eigenlijk twee zouden moeten zitten. Misschien dat dit per kijker verschilt, maar het beeld wordt -versterkt door de 3D - warrig, ook op de achterste rij van de bioscoop. Beter werkt het op de momenten wanneer bewegingen van een grotere afstand worden gefilmd, of worden getoond in slowmotion. Maar wellicht is breakdance wel helemaal niet weggelegd om op deze manier te bekijken. Of het moet gefilmd zijn in HFR 3D (het dubbele aantal beeldjes per seconde), wat vorig jaar revolutionaire, kristalheldere beelden opleverde in The Hobbit.
Daar is echter geen sprake van en dat zal de een wellicht sneller storen dan de ander, maar het wordt de kijker op deze manier wel steeds moeilijker gemaakt om nog iets van vermaak uit Battle of the Year te halen. Misschien kunnen breakdanceliefhebbers toch beter die Bijbel nog eens in de dvd-speler stoppen.
