Binnen het roadmoviegenre ligt voorspelbaarheid al snel op de loer. We weten immers dat het veelal om een personage gaat dat met zichzelf in de knoop zit, maar onderweg zichzelf en anderen beter leert kennen om zo een nieuwe start te maken. Met varianten van Finding Nemo tot Up in the Air hebben filmmakers de afgelopen jaren hun best gedaan om toch nog originele invalshoeken te vinden, wat goed bleek te werken. Nieuwe mogelijkheden zijn er dus nog wel binnen het uitgekauwde format. Jammer genoeg is dat nauwelijks terug te zien in Elle sen Va.
De film draait om zestiger Bettie, een vrouw die niet bepaald het leven leidt dat ze ooit voor ogen had. Ze verslijt haar dagen als eigenaar van een stoffig restaurant, heeft een zeurende moeder en een minnaar die vreemdgaat. Als ze even met de auto de deur uit is om sigaretten te halen, vraagt ze zich af waarom ze eigenlijk terug moet gaan. Bettie besluit om door te rijden.
Om haar dochter te helpen pikt ze onderweg haar kleinzoon op die naar zijn opa gebracht moet worden. Dat is een lange rit die Bettie genoeg tijd geeft om haar leven te overdenken. Dat blijkt al tijden geleden overhoop te zijn geschopt, tijdens een autorit richting een missverkiezing.
Uit flarden van gesprekken is gaandeweg af te leiden hoe ze ooit gelukkig was als Miss Bretagne en met de liefde van haar leven een rooskleurige toekomst tegemoet ging. Dat Betties leven juist met een autorit een andere wending nam, is een intrigerend detail. Je zou kunnen stellen dat haar werkelijke roadmovie al decennia eerder is begonnen, maar door een draai van het lot met een klap tot stilstand kwam. Pas nu ze van haar vastgelopen bestaan wegrijdt en haar oude weg weer vervolgt, wordt ook het verhaal over haar weg naar geluk weer voortgezet. Aan de ene kant is het prettig dat regisseuse Emmanuele Bercot zon subtiele aanpak hanteert, maar aan de andere kant is het jammer dat ze verder weinig verrassends weet in te bouwen. Uiteindelijk blijft Elle sen Va toch wat te veel voortkabbelen in een voorspelbare richting.
Natuurlijk draait het dan om hoe de hoofdpersoon zich op haar leeftijd nog weet te herpakken, na jarenlange pech en teleurstellingen. Het is wachten op het moment dat ze de touwtjes weer zelf in handen neemt. En toch werkt dat nog aardig, dankzij de altijd sterke Catherine Deneuve. Met ogenschijnlijk weinig moeite draagt ze de film naar het slot, dat misschien niet de originaliteitsprijs wint, maar evengoed een glimlach op het gezicht tovert.
