Velen vinden Audrey Hepburns rol in Breakfast at Tiffany's de beste van haar carrière, en niet zonder reden. Het beeld van de actrice in haar zwarte jurkje, pumps, opgestoken haren en oversized zonnebril voor de juwelier in de ochtendgloren, behoort tot een van de meest bekende momenten uit de filmgeschiedenis. Toch was zij niet eens eerste keuze en speelt zij Holly op een manier die Truman Capote niet helemaal zo bedoeld had.
Holly Golightly is een partygirl, die rondkomt dankzij de gulle mannen met wie zij 'feest'. Hoewel dit nogal cru overkomt, doet Holly het met charme en naïviteit. Wanneer de schrijver Paul Varjak het appartement boven haar betrekt, ontstaat er een band tussen de twee. Varjak wordt onderhouden door een oudere vrouw en zit dus min of meer in hetzelfde schuitje als Holly. Langzaam maar zeker verandert hun vriendschap in liefde en moeten ze beslissen of ze voor elkaar kiezen of doorgaan met hun leven zoals het is.
Breakfast at Tiffany's is gebaseerd op de novelle van Truman Capote uit 1958, maar in deze film van Edwards is er behoorlijk wat veranderd aan het oorspronkelijke verhaal. Capotes Holly was ruiger en seksueel een stuk onbevangener dan Hepburn haar neerzet. Capote wilde dan ook Marilyn Monroe voor de rol en haatte de keuze voor Hepburn. Eerlijk is eerlijk, door de casting van Hepburn krijgt de filmversie een heel andere wending. Zij is in de film zo elegant en kinderlijk aandoenlijk dat je als kijker niet helemaal doorkrijgt hoe zij aan haar geld komt. Alles wordt een beetje in het midden gelaten of komt ongeloofwaardig over. Zeker de onthulling halverwege de film over Holly's verleden lijkt uit de lucht gegrepen. Wie kan immers geloven dat Hepburn ooit een arme boerenmeid was, getrouwd met een oude hillbilly? Maar het is aan de andere kant juist die elegantie van Hepburn die de film maakt. Holly feest misschien tot de vroege uurtjes en kan 's morgens haar kleding niet meer in een keer terugvinden, ze doet het met een voortreffelijke klasse. Daarbij is ze niet alleen mooi om te zien in haar Givenchy outfits, maar ze weet Holly tegelijkertijd kwetsbaar, sympathiek en komisch te maken. Niet verwonderlijk dus dat mannen haar willen betalen voor haar gezelschap en dat de bovenbuurman een oogje op haar heeft.
Hoewel het verhaal door Hepburn een zoete laag kreeg, was Breakfast at Tiffany's best gewaagd voor zijn tijd. Vandaag de dag is er niks schokkends meer aan en heeft de film een hoop van zijn impact verloren. Daarbij zitten er irritante elementen in, zoals het Aziatische typetje dat Mickey Rooney vertolkt en de uiterst langzame opbouw. Wat echter tijdloos indruk blijft maken, is dan toch die elegantie van Audrey Hepburn. Van de openingsscène waarin ze na een avond feesten tot rust komt voor de ruiten van Tiffany's, tot de laatste seconde waarin ze in de regen haar kat zoekt, is haar aanwezigheid sprankelend en bovenal boeiend. Tel daar de stijlvolle regie van Edwards en een titelsong van Henry Mancini die eindeloos in je hoofd blijft zitten bij op en je hebt een klassieker. Breakfast at Tiffany's is zeker niet de beste film aller tijden, maar wel een van de meest iconische.
