De moderne (heteroseksuele) man heeft het niet bepaald gemakkelijk. Hij moet stoer doch verzorgd zijn. Hij moet frequent in het krachthok rondhangen, maar niet lijden aan het Adoniscomplex - het ziekelijk nastreven van een onrealistisch, mannelijk schoonheidsideaal. Daar komt nog eens bij dat hij flink carrière moet maken, genoeg tijd voor zijn gezin, vrienden en lieftallig wederhelft moet inruimen en ook nog eens compleet zen met zichzelf moet zijn. Nee, de man van nu heeft het zwaar. Tot overmaat van ramp spreken vrouwen een voor de moderne man compleet vreemde taal en moet een echte man ook nog eens zijn gevoelens laten zien.
In Mark de Cloes Mannenharten, waarin al deze issues voorbij komen, is het nota bene de vrouwelijke helft van de cast die bij de begintitels als eerste genoemd worden. Het is de vrouw die de man maakt, lijkt de boodschap haast te zijn. De vijf mannen om wie het voornamelijk draait komen op rij voorbij op de loopband in de sportschool waar ze met elkaar hun sores en frustraties delen. De Cloe presenteert een lichtdramatische maar voornamelijk luchtige romantische komedie waarin de man en zijn gevoelens centraal staan. Het is een mozaiëkfilm waarbij de verhaallijnen van de mannen elkaar in rap tempo afwisselen. De mannen kennen elkaar goed of komen door het toeval met elkaar in aanraking, maar hun ellende heeft naast wat overeenkomsten niet veel raakvlakken.
Mannenharten profiteert flink van een topcast. Barry Atsma speelt een dj annex liedjesschrijver die groot succes boekt met een volkszanger, maar de vrouwenverslinder vraagt zich hardop af of dit nou wel alles is. We herkennen er op het laatste detail na vaag de samenwerking tussen Marco Borsato en John Ewbank in. Jeroen Spitzenberger speelt nietsnut Wouter die nog nooit een fatsoenlijk baantje heeft gehad en zijn vriendin Nicole horendol maakt met zijn wispelturige gedrag. Zijn nieuwste professionele dieptepunt is een baantje als fietstaxichauffeur waarin hij verkleed is als rendier. Teun Kuilboers personage tobt met een relatie die haar beste tijd heeft gehad en Daan Schuurmans' Tim staat juist op het punt om in het huwelijksbootje te stappen en zijn vrije leventje vaarwel te zeggen. Fabian Jansen tot slot is een gemeenteambtenaar die hotel de botel raakt van een winkelmedewerkster maar nog nooit een vrouw mee heeft durven uitvragen.
Deze Nederlandse remake van een Duitse kaskraker werkt keurig de conventies van het romkomgenre af. Hij roept hierbij talloze associaties op met soortgelijke publiekslievelingen. Spitzenberger loopt zo'n beetje de volledige speelduur rond in een rendierenpak en dan is de link met Carice van Houten in Alles is Liefde natuurlijk snel gelegd. De Cloe beschouwt zichzelf als een aartsromanticus en is dan ook niet vies van enige klefheid. Hij houdt het gelukkig binnen de perken en vangt dit op met veel gestuntel, misverstanden en wendingen. Het is echter nog maar de vraag of het mannelijke deel van de bevolking zich kan identificeren met de uiteenlopende kerels en hun gedrag die hier de revue passeren.
Mannenharten beleeft zijn sterkste momenten als hij klein en niet al te theatraal gehouden wordt. Jansen bijvoorbeeld die zich vermant om die charmante dame mee uit te vragen. Of de zesde man van het gezelschap, Jon van Eerd die als volkszanger Roy met de bikkelharde waarheid wordt geconfronteerd. Dit soort mooie scènes zijn net iets te schaars, want ze contrasteren zo prettig met het vluchtige gezap tussen de andere verhaallijntjes. De Cloe heeft na zijn vorige speelfilm, het drammerige jeugddrama Shocking Blue een betere toon te pakken. Mannenharten profiteert riant van de imposante cast en is een onderhoudende titel in een reeks geslaagde polderromkoms.
