De Vlaamse Bob en Waalse Marcel weten het wel. De beste manier om uit het leven te stappen is door eerst een groot feest te geven en vervolgens een mooie plek in het bos uit te zoeken om er een einde aan te maken. Maar dan wel samen. De specifieke boom waar het aan moet gebeuren, heeft Bob zelfs al uitgekozen. Wanneer hij even later echter door het bos loopt om de desbetreffende plek aan te wijzen, blijkt de boom al gekapt te zijn. De scène zet de toon voor de rest van de film, die volgens de makers een 'tragikomische ode aan de mislukking' is.
Ne Me Quitte Pas speelt zich af in een slaperig dorpje in de bossen van Wallonië waar de tijd jaren stil lijkt te hebben gestaan. De tweeënvijftigjarige Marcel zit diep in de put nadat zijn vrouw hem voor een andere man heeft verlaten en zijn huis is leeggehaald. Ook de oudere vrijbuiter Bob is zijn vrouw kwijt en is het contact met zijn kinderen verloren. Het is niet het enige wat de twee vrienden met elkaar gemeen hebben. Samen slijten ze de dagen het liefst met een enorme hoeveelheid drank.
Gelukkig hebben de twee mannen elkaar nog. Samen houden ze zich bezig met alledaagse klusjes als het kappen van het hout, ophangen van vliegenvangers of een bezoekje aan de tandarts. Ook het intakegesprek bij de afkickkliniek bezoeken ze gezamenlijk. Het is echter Bob die weigert aan het programma deel te nemen. De beste man drinkt namelijk geen enkele andere alcoholische drank dan rum (een halve fles per dag), dus van afhankelijkheid is volgens hem geen enkele sprake.
Op een haast voyeuristische manier volgen we Bob en Marcel op hun weg om elkaar te blijven steunen en toch iets van het leven te maken. Bakker en Koevorden wisselen zeer dichtbije opnames van de meest intieme momenten af met opvallende cinematografische keuzes en fraaie shots van het grauwe en troosteloze Waalse landschap, waarbij alles op nietsontziende wijze in beeld wordt gebracht.
Met de fragmentarische opbouw van de documentaire zijn we getuige van veel vallen en weinig opstaan bij de poging van de vrienden om hun alcoholisme en depressie te overwinnen. Helaas voelt deze blik soms te fragmentarisch en een beetje richtingloos. Vele vragen, zoals wat er met Bob zijn vrouw gebeurd is of waarom hij zijn kinderen niet meer ziet, blijven helaas onbeantwoord.
Themas als vergankelijkheid, eenzaamheid en mislukking komen gedurende de documentaire veelal aan bod. Hoewel Bob en Marcel wel altijd op een soort wrange, tragikomische manier tegen hun ellende aan blijven kijken, vereist het wel een soortgelijke instelling van de kijker om hierin mee te kunnen gaan. Voor wie dit niet heeft, kan Ne Me Quitte Pas nog weleens een lange, deprimerende zit worden. Dat de documentaire echter op vakkundige en fraaie wijze in elkaar is gezet, staat buiten kijf.
