Wanneer Lisa en Frans telefoon krijgen van schoondochter Alison dat hun zoon Jack in het ziekenhuis ligt na een skiongeval, besluit het inmiddels vijftien jaar gescheiden echtpaar samen naar Jack toe te gaan. Met de auto rijden ze naar de top van de Alpen om hun zoon Jack op te halen, zodat deze thuis in Brussel kan revalideren. De dromerige, licht chaotische Lisa en de beetje starre zakelijke Frans lijken lijnrecht tegenover elkaar te staan. Hoe zullen ze de tweedaagse reis samen doorkomen, nu ze al zolang zonder elkaar zijn?
Marion Hänsel wilde een eenvoudig chronologisch verhaal tonen over een gescheiden echtpaar. Over gewone mensen, met kleine en diepere gevoelens. Maar vooral een positief verhaal, omdat volgens Hänsel films over scheidingen en het uitmaken van relaties allemaal slecht eindigen. Met La Tendresse is ze er zeker in geslaagd in een simpele vorm een positieve draai te geven aan de relatie van een gescheiden echtpaar. Maar of dit nou daadwerkelijk zo goed uitpakt valt te betwijfelen.
De film blijft namelijk nogal doelloos, omdat de relatie tussen Frans en Lisa nergens heengaat. Ze laten zien dat ze zich eigenlijk beide verzoend hebben met de splitsing en gniffelen om de slechte eigenschappen van elkaar waar ze in het verleden zon enorme hekel aan hadden. En daarbij blijft het. Geen dramatische opbouw die leidt naar een verzoening met de realiteit, niet eens een ontknoping eigenlijk. Ook de relatie tussen Jack en zijn nieuwste aanwinst Alison blijft ergens in het luchtledige zweven, evenals de vluchtige flirt tussen Lisa en lifter Léo. Daarom voelt het geheel aan als een verhaal zonder begin en eind.
De personages maken ook persoonlijk weinig verandering door. Hun karaktereigenschappen en onderlinge irritaties worden geschetst aan de hand van externe situaties. Bijvoorbeeld wanneer Lisa op de heenweg opgesloten zit op het toilet van een benzinestation en Frans opmerkt dat dat alleen Lisa kan overkomen. Het boeit niet, maar het bereikt tegelijkertijd wel Hänsels doel een film te maken over de gewone mens. Alleen krijgt niet voor niets de doorsneemens geen reallifesoap, het zou te slaapverwekkend zijn.
La Tendresse biedt wel prettig spel van Marilyne Canto, die met haar personage meestal voor de vrolijke toon in de film zorgt. Samen met Adrien Jolivet weet ze de moeder-zoonrelatie zeer overtuigend neer te zetten. Je gaat bijna letterlijk de gelijkenissen zien tussen de twee, terwijl ze toch echt niet biologisch verwant zijn. Ook de andere acteurs weten de subtiele tendens die Marion Hänsel wilde neerzetten goed te vangen. Verder kabbelt het simplistische La Tendresse doelloos voort. De nietszeggende, weidse uitzichten passen er goed bij.
