Deze documentaire toont een Justin Bieber die duidelijk op weg is naar volwassenheid. Hij woont inmiddels op zichzelf, is trots op zijn beginnende baardgroei, krijgt steeds meer tatoeages en is druk geweest met zijn Believe-tour. Samen met de mensen met wie hij werkt, blikt hij in chronologische volgorde terug op de gebeurtenissen rondom deze tour, die misschien wel zijn laatste is. Want net nu de film in de bioscoop gaat draaien, komen geruchten naar buiten dat Justin het rustiger aan wil gaan doen.
De documentaire is met name een promotiepraatje. In alles is duidelijk dat Justin met media-aandacht opgegroeid is en daardoor uitvoerig getraind is in wat hij moet zeggen en hoe hij zich moet opstellen om een zo positief mogelijke indruk achter te laten. Tot en met de bijna poëtische traan die over zijn wang biggelt als hij vertelt over de inmiddels overleden jonge fan met wie hij zo'n speciale band had dat hij haar gekscherend Mrs. Bieber noemde. De befaamde traan van koningin Maxima tijdens haar huwelijk is er niets bij. Ondanks dit theatrale moment waarover dus te twijfelen valt of dit niet extra dik is aangezet, is toch ook wel te zien dat Justin een vriendelijke warme kant heeft en echt verdriet had over het overlijden van de fan. Dit gedeelte uit de film is een van de weinige momenten die weten te raken.
Voor een documentaire heeft het geheel namelijk weinig diepgang. Als kijker kom je niet veel meer te weten over Justin Bieber. Zelfs als je geen fan bent en alleen de nieuwsberichten over Justin toevallig voorbij hebt zien komen, biedt de film nog steeds op geen enkel moment nieuwe inzichten. Veelal zijn grote stukken van zijn Believe-tour te zien. Wanneer voor de zoveelste keer een playbackende Justin en gillende kleine meisjes voorbij komen, neemt de ergernis over de oppervlakkigheid van de documentaire snel toe.
Toch wordt wel duidelijk hoe hectisch het leven van een superster is en hoe angstaanjagend de pers en fans kunnen zijn wanneer deze zich teveel opdringen. De scène waarin Justin in de auto door een horde fans heen moet, zorgt wel even voor klamme handen. De fans duiken voor en op de auto en schromen niet om de deuren gewoon open te rukken. Deze beelden worden ondersteund door homevideo's van hysterische fans die gillen, janken en bijna hyperventileren wanneer ze van hun ouders een concertkaartje cadeau krijgen. Als je als jonge tiener opgroeit in zulke hectiek en meisjes met bosjes voor je flauwvallen, is het misschien ook niet vreemd dat je uiteindelijk een beetje ontspoort.
Opvallend is dan ook dat Justin aan het eind nog even vertelt waarom hij niet van het rechte pad af zal raken. Misschien hadden ze beter in kunnen gaan op het feit dat dit al gaande is, als we tenminste de recentere persberichten kunnen geloven. In de film wordt daarover alleen kort gezegd dat Justin zo succesvol is dat mensen hem graag zien vallen en elk moment aangrijpen om dit uit te lokken.
Behalve weinig diepgang en een overduidelijk mediabewuste Justin, vertoont de film nog meer storende gebreken. Zo worden andere personen die voorbij komen slecht aangekondigd. Hoewel de personen elkaar meestal wel met naam noemen en er enkele heel bekende gezichten voorbij komen, was het toch wel prettig geweest als er gewoon netjes een titelbalkje geplaatst was. Dat dit niet gedaan is, voelt vooral erg slordig. Het wekt bovendien irritatie op en het kost extra inspanning om het verhaal te volgen.
Al met al blijft er weinig overeind van deze zogenaamde documentaire. Wellicht is dat ook de reden dat de film in Amerika inmiddels al zo enorm geflopt is. Het enige dat na afloop met recht kan worden gezegd, is dat wat je dan ook van Justin vindt, hoe slecht deze documentaire ook is, de jongen heeft wel talent. Jammer dat hij door deze film niet een beetje meer diepgang krijgt.
