Hoewel zijn laatste optreden in een romantische komedie van nog geen vijf jaar geleden dateert, liggen de dagen waarin we Matthew McConaughey nog uitsluitend zagen als vrouwelijk lustobject in matige chickflicks inmiddels al ver achter ons. In de afgelopen paar jaren heeft de vierenveertigjarige acteur zijn oppervlakkige imago met verve van zich af weten te schudden dankzij een indrukwekkende canon van overtuigende rollen. De McConaissance, zoals zijn hernieuwde carrière al gekscherend door diverse media is omgedoopt, is ook in Hollywood niet onopgemerkt gebleven. In 2014 wordt de reeks uitgebreid met hoofdrollen in onder andere Christopher Nolans Interstellar en HBO-serie True Detective, maar eerst zal McConaughey nog mee mogen dingen naar een Oscar voor zijn vertolking als grofgebekte Ron Woodroof in Jean-Marc Valées Dallas Buyers Club.
Mocht de acteur over anderhalve maand het felbegeerde beeldje in ontvangst nemen, is het in ieder geval dik verdiend. McConaughey viel ruim twintig kilo af voor de transformatie naar aidspatiënt en is op het eerste gezicht nauwelijks te herkennen. Woodroof zelf is wat je noemt een typische underdog. De Texaanse elektromonteur slijt zijn dagen het liefst met drank, drugs, stierenrijden en onveilige seks met goedkope prostituees. Wanneer hij voor een klein ongelukje naar het ziekenhuis moet, krijgt Ron na een bloedonderzoek plotsklaps te horen met hiv besmet te zijn. De doktoren geven hem nog zon dertig dagen te leven, maar daar moet Ron niks van weten. Aids stond in de jaren tachtig nog vooral bekend als een ziekte voor homoseksuelen en de homofobe Woodroof is niet van plan om zich daardoor te laten kisten. Zodoende begint hij met het illegaal importeren van afgekeurde medicijnen om zichzelf te behandelen.
Rons zakeninstinct begint echter al snel op te spelen wanneer hij doorheeft dat er best wel een slaatje uit de medicijnen te slaan valt. Hierbij heeft hij echter wel nog een instap nodig om de grootste marktgroep te kunnen bereiken, en dat is waar travestiet en medepatiënt Rayon in beeld komt. Jared Leto is minstens zo overtuigend als McConaughey. De rockster viel eveneens een flink aantal kilos af en kruipt zo griezelig goed in de huid van zijn personage, dat je op sommige momenten bijna zou geloven dat je naar een vrouw aan het kijken bent. Het is uiteindelijk de wisselwerking tussen deze opmerkelijke zakenpartners waar de meeste punten mee worden gescoord. De conversaties tussen de grofgebekte Woodroof en eigenwijze dragqueen zorgen voor de nodige komische taferelen, maar tegelijkertijd groeit Woodroof ook steeds meer over zijn vooroordelen heen. De band die de twee opbouwen is oprecht ontroerend.
Op de prestaties van McConaughey en Leto valt dus weinig af te dingen. De meeste mankementen zitten dan ook in het wat rammelende script. De scenaristen proberen via een dokter met een geweten (Jennifer Garner) de medicijnkeuringsdienst aan de schandpaal te nagelen, maar het is jammer dat deze simpelweg als een stel geldwolven wordt neergezet zodat er wel een erg zwart-witbeeld ontstaat. Ook dient gezegd te worden dat de film gezien zijn controversiële onderwerp wellicht iets te luchtig blijft en kansen om echt aangrijpend te worden laat liggen. Daartegenover staat dan wel dat Vallées flim dankzij de vlotte montage en komische toon goed de vaart in het verhaal houdt. Met de twee uitzonderlijke acteerprestaties daarbij opgeteld scoort Dallas Buyers Club alsnog een ruime voldoende.
