Marina is gebaseerd op het leven van zanger Rocco Granata, die met zijn lied 'Marina' zijn eerste en meteen wereldwijde hit scoorde. Eind jaren veertig vertrekt de vader van Rocco Granata vanuit Calabrië naar België om een beter bestaan voor zijn familie op te bouwen. Als een rijk man zal hij terugkeren. Hij gaat werken in de steenkolenmijnen van Waterschei. Na een jaar laat hij zijn vrouw Ida en hun twee kinderen overkomen en blijkt België toch hun eindbestemming. Roccos grote droom is geld verdienen met muziek maken. Zijn grote jeugdliefde, kruideniersdochter La Ragazza, geniet van zijn muziek en wordt zijn inspiratiebron en motivator. Hun liefde is zo sterk dat ook kruidenier Somers zijn dochter niet bij Rocco weet weg te houden. Ondanks Roccos verhuizing naar een vreemd land waar hij de taal niet kent, geeft hij zijn droom niet op. Tot grote frustratie van zijn eigen vader.
Hoewel de jonge muzikant perfect maat weet te houden, verliest Marina vaak zijn ritme. Het tempo ligt gevoelsmatig tergend laag, ondanks dat er toch veel gebeurtenissen plaatsvinden. Wellicht heeft Coninx bewust voor dit tempo gekozen, omdat dit beter past bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. De jaren vijftig waren nou eenmaal wat gelaten en sowieso was de maatschappij minder vluchtig dan nu. Een traag tempo kan in sommige films juist prettig werken of inderdaad de tijdgeest versterken, maar dan moet de uitvoer wel perfect zijn. Het is Coninx helaas niet gelukt de aandacht vast te houden.
Maar ook de stroeve, gekunstelde en soms burgertruttige dialogen die zo door kunnen gaan voor heel slechte toneelteksten wekken irritatie op. Helemaal wanneer ze uit de mond van Evelien Bosmans komen, die Joost mag weten waarom aan de teksten nog een extra zeikerig toontje meegeeft. Daarnaast is aan te raden een teiltje gereed te houden wanneer Rocco in een bijna slapstickachtige scène voorspelbaar klungelig van zijn fiets valt als hij het meisje van zijn dromen voorbij ziet komen.
Gelukkig staat hiertegenover wel het enthousiasme van Matteo Simoni. Zijn acteerplezier spat aan alle kanten van het doek. Hiermee weet hij niet alleen te raken, maar geeft hij extra kracht aan het gevoel dat muziek maken Roccos grootste droom en passie is. Ook Donatella Finocchiaro maakt indruk. Ooit als amateur begonnen, maar nu met recht een actrice van niveau. Jammer dat aan het lijden van moeder Ida Granata slechts heel subtiel aandacht wordt besteed. Dit gegeven was een heel interessant aanknopingspunt geweest om op voort te borduren en had Donatella Finocchiaro de kans geboden nog meer moois te laten zien. Het grote lijden is in Marina weggelegd voor Luigi Lo Cascio, die met zijn treurige doorleefde blik pijnlijk duidelijk te maken wat zijn positie is in het leven en waarom hij voor zijn zoon Rocco een ander leven wilt.
Marina mag dan niet op alle vlakken evengoed floreren, toch blijven de vrolijk positieve vibe van Matteo Simoni met zijn brede lachebek en de muziek van Rocco Granata nog wel enige tijd in het geheugen. Maar gewoon het boek Mijn Leven van de zanger lezen, terwijl je luistert naar zijn plaatjes, kan natuurlijk ook. Als enorme Rocco Granata-fan mag je de film in elk geval niet missen, want de zanger zelf komt ook nog even voorbij in een bijrolletje.
