Mark Helprins Winters Tale verscheen in 1983. Het boek werd goed ontvangen door zowel pers als publiek . Eén van de fans was Akiva Goldsman. De scenarioschrijver beschouwt Helprins roman als zijn grootste inspiratiebron. Niet dat dat veel zegt, want Goldsmans eigen oeuvre is op zijn zachtst gezegd één van uitersten. Hij schreef het rampzalige Batman & Robin, maar won slechts vier jaar later een Oscar voor zijn script van A Beautiful Mind. Het verfilmen van Winters Tale is een lang gekoesterde droom van Goldsman. Voor zijn bewerkingen nam hij niet alleen het script voor zijn rekening, maar nam hij ook voor het eerst plaats in de regiestoel.
Fantasieboeken laten zich vaak moeilijk verfilmen. Boeken bieden schrijvers doorgaans wat meer paginas voor het uiteenzetten van hun fantasiewerelden dan een filmscript. Een pil van een kleine zevenhonderd paginas bewerken is dan ook geen eenvoudige opgave. Mark Helprins verhaal speelt zich af in een mythisch New York City, waar engelen en demonen onder de neus van gewone mensen een eeuwenlange strijd uitvechten. In deze wereld heeft ieder mens het in zich een wonder te verrichten. De krachten van het kwade doen er alles aan om dit te voorkomen. Het is tegen deze achtergrond dat rijkeluismeisje Beverly en voormalig bendelid Peter elkaar ontmoeten. Al snel raken de twee betrokken in de bovennatuurlijke strijd tussen goed en kwaad.
Winters Tale zit boordevol mythologie, maar nergens neemt Goldsman de tijd die geloofwaardig neer te zetten. Lukraak strooit hij fantasie-elementen in het verhaal, zonder uit te leggen hoe deze werken. Het moment dat Peters beschermengel, een gevleugeld paard, voor het eerst opduikt zal voor de nietsvermoedende kijker verwarrend overkomen. Vanaf dat moment wordt het alleen nog maar vager. Goldsman lijkt de regels waaronder deze fantasiewereld werkt ter plekke te bedenken om het verhaal vooruit te helpen. Hierdoor leiden de fantasie-elementen af van het verhaal en komen geregeld in de buurt van het lachwekkende. Met name de cameo van een van Hollywoods grotere sterren komt zo uit de dode hoek dat het op de lachspieren werkt.
Een strijd tussen goed en kwaad met daartussenin een gedoemd stel is een tijdloos gegeven en heeft alles in zich voor een ouderwets meeslepende vertelling. Goldsman brengt de romance sprookjesachtig in beeld, maar waarom Beverly en Peter - Colin Farrell met zijn meest onschuldige gezicht - zoveel van elkaar houden wordt nooit duidelijk. Door het kleffe sentiment is de tragiek van hun gedoemde romance geen moment voelbaar. In plaats daarvan leidt het tot een hoop onzinnig gezever over lotsbestemmingen. Daarbij legt Goldsman de symboliek er dik bovenop. Misschien zijn we allemaal wel verbonden door het licht, mijmert Beverly, en om die noodlottige verbinden te onderstrepen, zet hij meer 'lens flares' in dan J.J. Abrams.
Het lijkt erop dat Goldsman in zijn bewerking te veel hooi op zijn vork heeft genomen. De indrukwekkende cast vol grote namen zag blijkbaar heil in het script, maar het is goed mogelijk dat grote delen daarvan op de montagetafel zijn blijven liggen. Nu moet de kijker zelf maar chocolade van de ronduit saaie gebeurtenissen zien te maken. De magische momenten worden door de matige effecten nergens betoverend en de actie wordt onbeholpen in beeld gebracht. Het is duidelijk wat Goldsman zo aangreep in Helprins roman, maar het eindresultaat is ondanks de goede bedoelingen hopeloos knullig. De romantische themas waar Goldsman zo aan toegewijd is, komen in Helprins boek ongetwijfeld een stuk beter tot hun recht.
