Meesterlijke films zijn er gemaakt over euthanasie. Wie het goed aanpakt - zoals bijvoorbeeld Alejandro Amenábar met de Spaanse Oscarwinnaar Mar Adentro - kan het onderwerp als kapstok gebruiken om ethische kwesties met sterke emoties te mengen tot een doorvoeld drama. Er zijn meer mooie voorbeelden van te bedenken, een voor een met hoofdpersonen die ondraaglijk lijden, en strijden of kiezen voor een waardige dood. Anders is dat bij het Italiaanse Miele. Hoofdpersoon Irene is zelf niet ziek, maar helpt mensen bij een zelfverkozen einde.
Helemaal nieuw is dat niet in film. In Nederland werd bijvoorbeeld in 2011 nog Code Blue gemaakt, over een zuster die in het ziekenhuis oude mensen (ongevraagd) naar het hiernamaals helpt. Naast een beklemmende, verontrustende film was dat onder de oppervlakte ook een drama over een vereenzaamde vrouw die nergens kan aarden. Verontrustend is Miele niet, maar ook hier is de hoofdpersoon een gepijnigde vrouw met een gammel sociaal leven.
Het zou zowel de oorzaak als het gevolg kunnen zijn van haar geheime werk. Irene, schuilnaam Miele (Italiaans voor honing), vliegt regelmatig op en neer naar Mexico om de juiste spullen bij de apotheek te krijgen. Terug in Italië krijgen haar cliënten het inslaapmiddel voor honden toegediend met wat sterke drank, mooie muziek en een geliefde aan hun zij. Het kan geen makkelijk bestaan zijn voor Irene, maar ze gaat bekwaam te werk.
Dat verandert wanneer ze het middel afgeeft bij Carlo, een man die even later helemaal niet terminaal ziek blijkt te zijn. Ernstig depressief is hij, wat de vraag oproept wanneer euthanasie wel en niet geoorloofd zou moeten zijn. Lijdt deze man ook niet ondraaglijk? Irene probeert het middel weer terug te krijgen, Carlo weigert. Maar naarmate de twee langer bij elkaar zijn, groeit hun band.
Het legt een goede basis voor een drama zoals de beste films over euthanasie: personages die door een emotionele achtbaan gaan in een verhaal met prikkelende ethische vraagstukken. Debuterend regisseur Valeria Golino (bekend als actrice in o.a. Rain Man en Caos Calmo) had een mooi doel voor ogen. De uitvoering had echter sterker kunnen zijn.
Diepgang probeert Golino haar twee hoofdpersonen wel mee te geven, maar valt daarbij veel in herhaling, waardoor dit drama met een speelduur van anderhalf uur geregeld nog te lang aanvoelt. Een zijverhaal over Irenes liefdesrelatie, waarmee ze duidelijk worstelt, krijgt weer te weinig aandacht om echt iets toe te voegen.
Dat het drama in Miele beter gedoseerd had kunnen worden is jammer, maar dat betekent niet dat het een complete mislukking is. Daar is hoofdrolspeelster Jasmine Trinca simpelweg te goed voor. Op de momenten dat dit drama saai begint te worden, heb je altijd haar nog.
