Je zou het niet verwachten, maar er is een frappante overeenkomst tussen The Flintstones en de KRO-serie Toen Was Geluk Heel Gewoon. Zowel de tekenfilmserie over de prehistorische Fred en Wilma Flintstone als de in Rotjeknor gesitueerde komedie over buschauffeur Jaap Kooiman en zijn vrouw Nel zijn namelijk gebaseerd op de Amerikaanse sitcom The Honeymooners. Aanvankelijk volgden de Hollandse makers nog trouw de Amerikaanse scripts, maar de laatste seizoenen werden bedacht en geschreven door hoofdrolspelers Gerard Cox en Sjoerd Pleijsier. Maar liefst zestien seizoenen en tweehonderdzevenentwintig afleveringen werden er gemaakt. Tussentijdse pogingen om een eind te breien aan de nostalgische komedie werden door fans geblokkeerd. In 2009 was de koek echt op en stopte de serie die ophield toen de personages in het jaar 1974 waren beland.
Met de speelfilm wordt de draad weer opgepakt door Omroep Max, grossier in het laten herleven en levendig houden van nostalgie. Ook al richt de omroep zich met kwaliteitsprogramma's niet enkel op de oudjes, in het geval van deze Toen Was Geluk...-speelfilm ontkomt ze haast niet aan een verengde doelgroep. We zijn aanbeland bij de jaren zeventig, waar we vijf jaar geleden nog afscheid hadden genomen van de Rotterdammers. Oranje staat aan de vooravond van de legendarische WK-finale tegen onze oosterburen. Mopperpot Jaap mag van zijn collega's niet meekijken, omdat hij maar moeilijk zijn commentaar voor zich kan houden. Zonder dat hij het weet heeft vriend Simon Jaaps baas meneer Harmsen zo ver gekregen om Jaap te promoveren tot teamchef als het Nederlands Elftal de cup niet pakt. De historie is ons allen bekend en de littekens zijn vier decennia later nog steeds niet geheeld. Tot groepschef schopt Jaap het voorlopig echter niet. Het lot gooit namelijk roet in het eten. Zijn getergde schoonmoeder loopt met haar doodzieke hondje onder het raam door net als de buschauffeur zijn televisietoestel uit pure frustratie over het voetbaldebacle uit het raam sodemietert. Zijn schoonmoeder denkt dat Jaap het op haar heeft gemunt en sleept hem voor het gerecht met de aantijging van moord.
Met een hoger budget en met drie keer zo veel tijd als een reguliere aflevering van de televisieserie ontstaat er gelijk ook de ruimte om breed uit te pakken en een verhaal met een groter bereik te brengen. In dit laatste stelt scenarist Lars Boom ontzettend teleur. Nieuwe plotelementen worden opgevoerd als ze noodzakelijk zijn en zelden of nooit grijpt Boom terug naar verhaalcomponenten die hij al eerder introduceerde. Niet alleen is het verhaaltje makkelijk verteerbaar en weinig fantasievol, het maakt ook regelmatig rare sprongen waardoor je het idee krijgt dat je simpelweg naar en paar aan elkaar gelaste episodes van de serie aan het kijken bent. Zo kan Jaap weinig steun verwachten van zijn eega en belandt hij zelfs in het gekkenhuis ter observatie. Dit biedt Boom weer mogelijkheden om een horde idioten toe te voegen die denken dat ze Jezus of de koning zijn. Het zorgt voor tenenkrommende momenten en deze bijfiguren weten te voorkomen dat Boom de personages meer diepte dan in de serie moet geven.
Toen Was Geluk... teert zwaar op de kracht, of in dit geval de onmacht van de herhaling. De homoseksuele neigingen van baas Harmsen naar Vriendje Stokvis toe gaan snel vervelen. Dit krijgt treurige proporties als er in een riool zelfs stront tegenaan moet worden gegooid. De makers hebben van gekkigheid niet geweten wat ze moesten verzinnen. De enige wel aardige toevoeging is de immer amusant Ton Kas aan de cast. Als zweverige yogagoeroe brengt hij Nel het hoofd op hol en de kijker nog enig plezier. Toch triest dat het enige Amsterdamse personage de Rotterdammers het nakijken geeft. Ja, de koek was vijf jaar geleden al op voor Jaap Kooiman en zijn gevolg.
