Wanneer Conor na zijn revalidatieperiode thuiskomt, merkt de familie meteen hoe anders hij is. De sterke vrolijke steun en toeverlaat van Vanetia is door zijn beroerte veranderd in wat het meest lijkt op een afhankelijk autistisch kind. Met zijn dochter lijkt hij zich nog wel te kunnen verbinden, maar zijn zoon heeft het met de nieuwe vader heel zwaar te verduren. Ondertussen is onderzoeker Ted bij de familie ingetrokken om Conor te observeren. Langzaam groeien Ted en Vanetia, de twee enige echte volwassenen in het nieuwe gezin, naar elkaar toe. De verhoudingen komen steeds ingewikkelder te liggen en het is aan Vanetia om dat weer in juiste banen te leiden.
Run & Jump is geschreven door Ailbhe Keogan, die daarmee haar debuut maakt. Ze kon uit eigen ervaringen putten, omdat haar vader dusdanig letsel had opgelopen dat hij niet meer de oude was. Daardoor was er een oude en een nieuwe vader, een voorheen en een daarna. Niet alleen voor Keogan ligt het verhaal dicht bij de realiteit. Ook Edward MacLiam heeft een familielid dat is getroffen door een beroerte. Wellicht dat hij daarom zo uitmuntend twee verschillende versies van Conor weet neer te zetten. In flashbacks van Vanetia is namelijk een glimp van de oude Conor te zien, die in helemaal niets lijkt op de nieuwe Conor.
Deze veranderde situatie weten Keogan en Green duidelijk, maar heel naturel te tonen. Wat Steph Green zelf zo bijzonder vond aan het script, is de invalshoek. Run & Jump gaat namelijk niet over een man die zich na een beroerte moet aanpassen aan zijn nieuwe leven, maar over zijn gezin dat zich moet aanpassen aan een nieuwe man en vader. Het richt zich daarmee niet op het herstel van Conor, maar op het dagelijks leven van zijn geliefden. Het is hierdoor veel meer een verhaal over liefde, wat dat is en hoe je dat behoudt.
Run & Jump bevat een flinke dosis humor en schetst de situatie luchtig. Dit komt mede door het positieve, vrolijke en sterke karakter van Vanetia, dat voor Maxine Peak als een tweede natuur lijkt. Daarnaast dragen de vrij vrolijke muziek en de sprankelende kleuren hun steentje bij. Toch krijgt ook de dramatische kant van het verhaal voldoende ruimte en wordt er een verklaring gegeven voor de op den duur wel erg positieve houding. Zo durft Vanetia namelijk aan Ted toe te geven dat ze teveel haar best doet de schijn op te houden. Dat het eigenlijk helemaal niet zo rooskleurig is, zoals ze geforceerd de buitenwereld wil doen geloven. Langzaam brokkelen de stukjes af en moet Vanetia op zoek naar een juiste nieuwe vorm voor haar gezin. Wanneer het drama zijn hoogtepunt bereikt en Vanetia compleet lijkt in te storten, ontrafelt zich de rest van het verhaal in een razend tempo. Zo snel dat de handelingen van de personages erg onnatuurlijk lijken. Zonde want voor de opbouw durft Green juist ruim de tijd te nemen. Tot slot is er op dramatisch vlak ook nog zoon Lenny, die in de film net genoeg ruimte wordt gegund om bijna geruisloos zijn eigen minidrama te ondergaan.
Ondanks het afgeraffelde einde weet Run & Jump te bekoren. De positiviteit, liefde en humor zijn hartverwarmend. Daarnaast zorgt de muziekkeuze ervoor dat je heel relaxed mee kunt deinen in het natuurlijke verloop van de ontwikkelingen. Terwijl je ondertussen verrast wordt door een serieuze Will Forte en zijn even getalenteerde collegas.
