Tim Zom groeide op in de harde achterstandswijken van Rotterdam-Zuid, waar vechtpartijen en agressie op straat veelal aan de orde van de dag waren. Het braafste jongetje van de klas is Tim dan ook nooit geweest. Al in een van de eerste scènes van de film omschrijft zijn stiefvader hem als een eikel, een moeilijk mannetje en stronteigenwijs. In school had Tim dan ook weinig interesse, liever hield hij zich bezig met skateboarden op straat. Ruim een decennium later staat Tim aan het begin van een internationale carrière en heeft hij zijn eigen documentaire.
Enkele weken voor de première ontstond nog enige commotie rondom de documentaire van Billy Pols. Een jong Rotterdams stel meende zichzelf te herkennen in een scène waarin zij werden belaagd door een groep agressieve jongeren en deed er vervolgens alles aan om de film uit de bioscopen te weren. Zo ver kwam het uiteindelijk niet, maar de beelden zelf werden uiteindelijk vervangen door onherkenbare schetsen. Of de beruchte scène daadwerkelijk nog iets toevoegt is echter een tweede, want zonder enige context valt er voor buitenstaanders verder ook niet veel uit op te maken.
Dat Tim zich heeft ontvochten uit een duister verleden mag in elk geval wel duidelijk zijn. Verschillende collegas, vrienden en familieleden komen voorbij en doen een duit in het zakje over verschillende aanvaringen met het gezag. Veruit de leukste interviews komen echter uit de gesprekken met Tims broodnuchtere en oer-Rotterdamse oma, die de kwajongensstreken van haar kleinzoon zonder een blad voor de mond te nemen heerlijk weet te relativeren.
Tim zelf komt daarentegen maar weinig aan het woord. Hij spreekt liever via zijn skateboard. Een hele rits aan indrukwekkende flips en grinds en de keiharde valpartijen die daarbij komen kijken worden op nietsontziende wijze in beeld gebracht, voorzien van pompende hiphopbeats en scheurende punkmuziek. Ook kiest Pols ervoor om hier en daar een aantal treffende sfeerbeelden toe te voegen in de vorm van fraaie tracking shots of slowmotioneffecten.
Op visueel gebied is de documentaire dan ook vakkundig in elkaar gezet, maar als interviewer had Pols hier en daar nog wel iets diepgravender mogen zijn. Over de moeilijke onderwerpen wordt vaak niet doorgevraagd of laten de geïnterviewden uiteindelijk weinig los. En over Tims eigen visie op de wereld komen we helaas maar weinig te weten. Gelukkig wordt deze achterstand aan het einde nog ingelopen met twee mooie gesprekken over de dood van zijn vader en zijn huwelijksaanzoek aan zijn vriendin. Een einde met een onverwachts ontroerende noot en een hoopvolle blik op de toekomst.
