Het is schijnbaar belangrijk dat je met je tijd meegaat. Om populair en bij te blijven bijvoorbeeld. Dat moeten de producenten achter de televisieserie rondom de sympathieke postbode Pieter Post ook hebben gedacht. Velen van ons zijn groot geworden met de typisch Britse ambtenaar, die in zijn kleine rode wagentje en zijn speelse kat Smoes de post rondbracht. Pieter is de vriend van iedereen en de bewoners van het heuvelachtige gebied rondom het dorpje Groenbeek ziet hem dan ook graag op zijn dagelijkse ronde. Dat de tijden zijn veranderd hebben de producenten ook wel gesnapt, maar ze hadden niet aan de basisprincipes van een instituut als Pieter Post moeten tornen.
Er wordt in Pieter Post: De Film met geen woord gerept over de teruglopende fysieke post en de opmars van de digitale post. Maar wel degelijk hijgen de vooruitgang en de moderne tijd onze Pieter en zijn collegas in hun nek. Op het postsorteercentrum is een nieuwe, overambitieuze manager aan het roer gekomen die vindt dat alles wel een stukje efficiënter en vooral goedkoper mag. Sorteermachines zijn veel sneller en zorgvuldiger. Robots kunnen de postbodes op den duur prima vervangen. Het duurt niet lang of de eerste collegas van Pieter worden de laan uit gestuurd. Pieter, als beste postbode van Groenbeek en wijde omtrekken, mag nog even aanblijven. De jaarlijkse bonus, waarmee Pieter zijn vrouw op een reisje naar Italië wil trakteren, kan hij op zijn buik schrijven.
In Pieters eerste echte speelfilm is een boel veranderd. Zo heeft de postbezorger opeens een vrouw en zoon en is hij opeens ontzettend spraakzaam. Het gaat zelfs zo ver dat Pieter meedoet met een talentenjacht om zo alsnog een reisje naar Italië te kunnen betalen. Pieter groeit dankzij een Susan Boyle-momentje uit tot de nationale knuffelbeer, met als gevolg dat zijn gezinsleven erbij inschiet. Niet alleen is de wildgroei aan parodieën op talentenjachten niet bij te houden, maar met deze stap raakt de Pieter Post-reeks nog verder van zijn principes af. Het prettige van de televisieserie was nou juist dat Pieters wereld bestond uit Groenbeek en zijn bewoners. Nu krijgen we niet alleen een gigantisch sorteercentrum te zien, maar ook de grote stad en televisiestudios. Alles wat Pieter Post zo charmant en heerlijk kneuterig maakte is overboord gegooid, waardoor het van zijn ziel is beroofd.
Marnix Kappers, die in de serie Pieter van een stem voorzag, is in deze bioscoopfilm vervangen door nieuwslezer Jan de Hoop. De Hoop sprak Pieter in alsof hij het journaal voorlas. Maar de allergrootste doodzonde is toch wel dat Pieter en zijn wereld uit de computer komen rollen, terwijl de originele serie was gemaakt met houterige stop-motionanimatie en heel veel liefde. Dit is heiligschennis en dat nota bene in een animatieavontuur dat predikt dat alles maar beter zo veel mogelijk bij het oude kan blijven. Dit is een artistieke stap, waarschijnlijk ingegeven door gemakzucht en commerciële motieven, die onvergeeflijk is. Pieters nieuwe manager weerlegt het idee dat alles in het leven draait om vrienden en familie. Het gaat volgens hem om effectiviteit, winst en succes. De makers van deze blunder hebben waarschijnlijk niet doorgehad dat ze het in feite over zichzelf hebben.
