De boeken van Patricia Highsmith zijn geliefd bij filmmakers. Al een jaar nadat haar eerste boek in 1950 verscheen werd dat duidelijk, toen Alfred Hitchcock zijn klassieker Strangers on a Train erop baseerde. Het was de eerste uit een lange reeks uiteenlopende verfilmingen, waarvan Anthony Minghellas The Talented Mr. Ripley een van de recentste voorbeelden is. Ook The Two Faces of January is zon ouderwetse thriller waarin onderlinge spanningen groeien doordat personages niet precies blijken te zijn wie ze lijken.
De film heeft meer raakvlakken met Minghellas psychologische thriller uit 1999. Ook The Two Faces of January speelt zich af in het zomerse Europa van halverwege de twintigste eeuw en gaat over een rijk echtpaar dat op reis een vreemdeling tegenkomt die niet alleen maar goede bedoelingen heeft. Maar na die vergelijkbare opzet blijkt deze thriller toch anders uit te pakken.
Het verhaal begint in Athene, waar Chester en zijn vrouw Colette na een wandeling door het Parthenon in contact komen met de Amerikaanse gids Rydal. Hij wil het echtpaar wel rondleiden door de stad, maar blijkt er intussen gladde oplichterspraktijken op na te houden. Chester en zijn vrouw hebben het niet door, maar dat komt misschien ook omdat ze intussen eigenlijk andere dingen aan hun hoofd hebben. Wanneer Chester s nachts in zijn hotelkamer wordt verrast door een privédetective, wordt duidelijk dat ook hij niet bepaald een schoon geweten heeft.
Rydal, een talenwonder met contacten in de Griekse onderwereld, biedt aan om Colette en Chester te helpen wanneer ze worden gedwongen om zonder hun paspoorten op de vlucht te slaan. Het drietal duikt onder in een klein stadje en zijn vanaf dan op elkaar aangewezen. Deze mensen blijken niet zo in elkaar steken als dat ze van elkaar dachten. Is Rydal echt zon louche figuur? En belangrijker: is Chester echt zon keurige vent?
Mensen kunnen twee gezichten hebben, laat deze psychologische thriller zien. Voor veel verrassingen zorgt dat niet, en misschien had deze thriller ook wel wat beklemmender kunnen zijn, maar de gespannen driehoeksverhouding waar de film om draait, levert wel een aantal sterke momenten op. Naast een degelijke opbouw is dat ook zeker te danken aan hoofdrolspelers Viggo Mortensen, Kirsten Dunst en Oscar Isaac, die hun benauwde emoties mooi neerzetten.
Debuterend regisseur Hossein Amini maakte hiervoor naam als scenarist, met het veelgeprezen Drive als meest spraakmakende voorbeeld. De filmmaker houdt zijn regiedebuut een stuk conventioneler, maar toont wel een talent voor acteursregie en komt net als in het scenario van Drive met een oerdegelijke spanningsopbouw. Van een Highsmith-boek heeft hij uiteindelijk gemaakt wat je mag verwachten: een onderhoudende psychologische thriller.
