In 2006 scoorde John Carney een onverwachte hit met Once, een muzikaal romantisch drama over een Ierse straatmuzikant en een pianospelende immigrante. Met zijn onervaren hoofdrolspelers en ietwat alledaagse vormgeving maakte de film op het eerste gezicht een ietwat sjofele indruk, maar wist het publiek uiteindelijk al gauw te betoveren met een aantal prachtig uitgevoerde nummers. En niet alleen het publiek, aangezien de film later een Oscar voor beste nummer in de wacht wist te slepen. Acht jaar later laat Carney zijn geboortestad Dublin achter zich voor een nieuw muzikaal project in New York.
Met deze oversteek is het sobere karakter van Once er in Carneys nieuwste inmiddels wel vanaf. Toch is er tegelijkertijd ook nog veel hetzelfde gebleven in zijn aanpak. Ook dit keer lopen twee muziekminnende pechvogels elkaar bij toeval tegen het lijf. Op aandringen van haar beste vriend brengt de Britse singer-songwriter met tegenzin een eigen nummer ten gehore aan een ongeïnteresseerd publiek in een gruizig kroegje. Aan de bar bevindt zich Dan, een gescheiden platenbaas die zojuist door zijn eigen label de laan uit is gestuurd. In tegenstelling tot de andere aanwezigen ziet hij wel iets in het meisje op het podium en probeert haar direct in te lijven als een nieuwe aanwinst om zijn plek bij het muzieklabel terug te krijgen.
Het klinkt misschien als het ideale recept voor een zoetsappige romantische komedie, maar gelukkig is het de muziek die in Carneys film centraal staat. Voordat het label Gretta in dienst kan nemen, zal namelijk eerst een demo gemaakt moeten worden. Aangezien het huren van een studio een prijzige aangelegenheid kan zijn, worden alle nummers op verschillende locaties in de stad opgenomen, van luidruchtige straathoeken tot metrostations of parken. Het levert een mooi resultaat op waarin vrijwel ieder nummer perfect samen lijkt te smelten met zijn omgeving tot een organisch geheel. Ook op visueel gebied oogt de film een stuk gelikter, maar tegelijkertijd blijft de benadering intiem genoeg wanneer het nodig is. Veel van de natuurlijke charme heeft Carney echter ook te danken aan zijn cast. Ruffalo is uitstekend als slonzige producer met een enorme gunfactor en Knightley overtuigt met haar zangkunsten. Verder zijn er leuke bijrollen weggelegd voor onder anderen James Corden als Grettas aandoenlijke vriend Steve, of Cee-Lo Green als steenrijke hiphopartiest.
Waar Knightley haar debuut maakt als zangeres, bewandelt Maroon 5-zanger Adam Levine juist de omgekeerde weg. Op acteergebied doet hij het aardig en weet hij zijn imago als commerciële artiest enigszins op de hak te nemen, al lijkt het niet altijd helemaal duidelijk wat Carney met zijn personage voor ogen heeft gehad. Een totale karikatuur wordt het niet, maar er heerst vaak twijfel of je hem serieus moet nemen. De opvallende naamsgelijkenis met de frontman van nota bene Foo Fighters (een totaal ander soort muziek) maakt het er ook niet veel duidelijker op. Ergens lijkt Carney wel wat kritiek te willen verwerken naar de hedendaagse commerciële muziekindustrie, maar het blijft vaker bij een bescheiden lange neus dan een volle middelvinger.
Wellicht was een scherpere aanklacht ook niet op zijn plaats geweest. Begin Again werkt namelijk een stuk beter als een aangename feelgoodfilm. Een echte uitschieter ontbreekt dit keer misschien, maar met een reeks prettig in het gehoor liggende nummers weten Knightley en Levine het publiek wederom in te pakken. Tegelijkertijd trapt de film niet in de valkuilen van een dertien-in-een-dozijn romkom. Een betekenisvolle blik of de gezamenlijke appreciatie voor het juiste nummer zegt vaak veel meer dan een dramatische kus. Carney mag dan misschien niet de regisseur van de grootse gebaren zijn, hij weet wel de juiste noten te raken.
