De bekendste film die prijkt op het cv van regisseur Bernard Rose is waarschijnlijk de horrorfilm Candyman, maar sindsdien is de man een andere weg ingeslagen. De Britse filmmaker is de laatste jaren voornamelijk verantwoordelijk geweest voor een serie lowbudgetverfilmingen van werken van de Russische schrijver Tolstoj. De nieuwste uit de reeks, Two Jacks, dateert officieel alweer van twee jaar geleden, maar ziet dit jaar pas het licht in een beperkt aantal Nederlandse bioscopen. Waarom men überhaupt de moeite heeft genomen om de film hier nog uit te brengen, is de vraag. Het resultaat is op zn zachtst gezegd een rommeltje.
Deze vierde Tolstoj-film uit de koker van Rose is een bewerking van het korte verhaal Two Hussars. Een losse bewerking, dat wel, aangezien de setting is veranderd naar het Hollywood van de jaren negentig en vandaag de dag. In de eerste akte keert de flamboyante regisseur Jack Hussar (senior) terug naar Los Angeles op zoek naar financiering voor zijn nieuwste film. Bij zijn aankomst op het vliegveld maakt hij gretig gebruik van Brad, een sullige goedzak die maar wat graag de kans aangrijpt om met de bekende filmmaker aan de slag te gaan. Samen bezoeken ze een rijkeluisfeestje vol bobos op zoek naar geldschieters, maar Hussar lijkt er vooral op uit te zijn om er flink op los te flirten met wulpse actrices en wat vechtpartijtjes te beginnen. Met een flinke dosis bluf en bravoure slaagt hij er toch in zijn geld bij elkaar te sprokkelen om vervolgens snel de benen te nemen zonder zijn partner.
Om deze eerste helft van een soort nostalgisch effect te voorzien is de film overgoten met een soort grauwe laag, die langzaam weer in volle kleur verandert wanneer het verhaal een tijdssprong van zon twintig jaar maakt. Maar goed ook, aangezien het nostalgische filter zon flets beeld geeft dat je je haast af zou gaan vragen of er iets mankeert aan de projectie. Waarom Rose het eerste gedeelte niet simpelweg helemaal in zwart-wit had kunnen maken is een raadsel, aangezien dat waarschijnlijk minder moeite had gekost en bovendien een stuk stijlvoller had geoogd. Eveneens is het een mysterie hoe Sienna Millers rol na de tijdssprong wordt overgenomen door een véél oudere en niet erg gelijkende actrice, terwijl andere personages daarentegen wel gewoon gespeeld blijven worden door dezelfde castleden.
Tijdens de tweede akte wordt de hoofdrol van Jack Hussar senior ingewisseld voor Jack Hussar junior en draagt de charismatische Danny Huston het stokje over aan zijn neefje Jack. Aan diens bijdrage is het niet te wijten, maar helaas gaat het vanaf dit punt alleen nog maar bergafwaarts met Two Jacks. De jongere Hussar treedt in de voetsporen van zijn vader en is eveneens als regisseur op zoek naar een financiers voor een film. Als een blasé mannetje doorloopt hij vrijwel dezelfde stappen als zijn vader: stennis schoppen in dezelfde hotellobby, flirten met gewillige actrices in spe en gretig gebruik maken van de gastvrijheid van dezelfde sukkels al komt Hussar junior lang niet zo gemakkelijk weg met zijn zelfingenomen manieren als zijn vader. Waarmee Rose arriveert op een onsamenhangende conclusie over de generatieverschillen tussen vader en zoon, en hoe beroemdheden in dit tijdperk een stuk voorzichtiger moeten zijn om de consequenties van hun losbandige gedrag te kunnen ontlopen.
Ergens had hier nog wel een aardige satire ingezeten over het wel en wee in het wereldje van Hollywood. De film staat bol van het narcistische gedrag van omhooggevallen beroemdheden en ambitieuze nieuwkomers die zo goed- en kwaadschiks als het kan uit zijn op werk of fondsen voor hun projecten. Helaas komt deze pastiche door de veel te gebrekkige uitvoering nooit uit de verf. Dat is misschien voor een deel toe te schrijven aan de beperkte middelen, maar een extra lading geld had niet kunnen verbloemen dat de film vooral gebukt gaat onder krakkemikkige dialogen en een matige regie. Er zijn genoeg voorbeelden te bedenken die bewijzen dat een laag budget niet gelijk hoeft te staan aan lage kwaliteit, maar Two Jacks is daar niet een van.
