Er is geen Brit die niet bekend is met de mijnwerkersstaking uit 1984 als protest tegen de aangekondigde sluiting van de mijnen. Mensen die de periode hebben meegemaakt, weten het nog goed en hebben dit doorverteld aan hun kinderen. Vandaar dat de dood van Thatcher afgelopen jaar nog steeds zoveel bitterheid los wist te maken. Deze periode ligt nog steeds gevoelig voor veel mensen en is nog lang niet vergeten. Maar een bijzonder voorval tijdens deze stakingen heeft geen enkele bekendheid gekregen, en dat vormt de achtergrond voor de film Pride.
Tijdens de stakingen hadden de mijnwerkers en hun gezinnen het moeilijk, omdat er geen inkomen meer was. Daarom werden er inzamelingsacties gehouden. De Londense Lesbians and Gays Support the Miners' (LGSM) besluit ook geld op te halen, maar stuit op moeilijkheden als ze proberen het bedrag aan een vakbond te geven. Want geld aannemen van homo's kan niet. Ze vinden na een zoektocht echter een vakbond in Wales, waarvan de voorzitter ja zegt. De LGSM reist af naar het plaatsje, maar daar zijn veel bewoners niet blij mee. Ze hebben vooroordelen en ontvangen ze niet bepaald met open armen. Maar langzaamaan groeien de twee groepen naar elkaar toe. Joe, een van de LGSM-leden, legt ook een individuele weg af; hij komt er langzaam achter wat zijn plek in de wereld is.
Dat Pride gebaseerd is op feiten, maakt de film zo sterk. Tegelijkertijd zijn alle ingrediënten van een feelgoodfilm aanwezig. De combinatie van ontroerende elementen, humor en persoonlijke ontwikkeling doet denken aan films als Billy Eliott of The Full Monty, een rijtje waar deze film zeker aan toegevoegd mag worden.
Naast het goede script draagt ook de geweldige cast bij aan het niveau van de film. Theaterregisseur Warchus heeft voor zijn eerste film in bijna vijftien jaar werkelijk voor elke rol wel een topacteur weten te strikken. Van Imelda Staunton tot Bill Nighy, ze zitten er allemaal in. De jonge George MacKay heeft de grootste rol binnen het ensemble en laat zien een van de talenten van de toekomst te zijn. Toch is het uiteindelijk Dominic West die de show steelt als de flamboyante Jonathan. Zijn dansscène vormt een van de hoogtepunten van de film.
Pride is een van die zeldzame films met inhoud, entertainment en ziel. Wie bekend is met het verhaal van de mijnwerkers zal de afloop denken te kennen, maar de film heeft nog een verrassing in petto. Degenen die het tot dan toe droog hebben gehouden, zullen in elk geval alsnog een traantje moeten wegpinken.
Lees ook het dubbelinterview met regisseur Warchus en acteur MacKay en het interview met Dominic West.
