In het leven gaat niet altijd alles zoals gepland. Soms zijn het juist de kleine toevalligheden die cruciale keerpunten blijken te zijn. De vraag Wat als ? ligt dan ook voor de hand. Het is een gegeven waar menig film dankbaar gebruik van maakt. Het bekendste voorbeeld is natuurlijk Its a Wonderful Life, en meer recentelijk liet Sliding Doors zien hoe anders Gwyneth Paltrows leven had kunnen verlopen als zij haar metro niet had gemist. In een dergelijke situatie bevindt Marc zich. Nadat hij de laatste trein naar Parijs mist, ontmoet hij Sylvie. Onmiddellijk springen de vonken over en de twee spreken af elkaar opnieuw te zien. Maar vanwege een hartaanval mist hij hun afspraak, en verliest elk contact met haar. Dan wordt Marc verliefd op Sophie en laat het toeval nou net willen dat zij de zus van Sylvie is.
Langzaam bouwt Marc met Sophie een nieuw leven op. Hierbij springt Jacquot door de jaren, langs hoogtepunten als hun eerste date, hun huwelijk en uiteindelijk een zoontje, zonder daarbij de kleine, doorsnee momenten uit het oog te verliezen. Marc heeft zijn rust gevonden en lijkt Sylvie zo goed als vergeten. Maar die rust blijkt bedrieglijk. Juist door de alledaagsheid van zijn leven blijft er bij zowel Marc als de kijker iets knagen en Jacquot voedt dit gevoel door kleine hints op te voeren die telkens weer aan Sylvie doen denken. Het is dan ook niet de vraag of Marcs sluimerende gevoelens voor haar hem parten gaan spelen, maar wanneer.
Die sterke opbouw weet Jacquot nergens om te zetten in aangrijpend drama. Daarvoor is de toon te melodramatisch. Als Sylvie haar rentree maakt in Marcs leven wil de regisseur elke emotie laten voelen, maar verliest daarbij alle eerder vertoonde subtiliteit uit het oog. Niet alleen zet hij halverwege een vertelstem in die niets toevoegt aan wat er op het scherm gebeurt, andere dramatische momenten luidt hij in met een hoorn die rechtstreeks van de Inception-soundtrack lijkt te komen. Ook de symboliek ligt er dik bovenop. Dat Marcs hart het letterlijk zwaar heeft met de keuze tussen de vrouwen in zijn leven is een niet bepaald subtiele metafoor.
Het helpt ook niet dat het uitgangspunt onwaarschijnlijk is. Wat Jacquot met deze premisse voor ogen had is duidelijk, maar het is moeilijk voor te stellen dat Marc en Sylvie elkaar in deze constant verbonden wereld, en nota bene in dezelfde familie, zo lang hebben kunnen ontlopen. Het is vast niet de bedoeling geweest bij de daadwerkelijke logistiek van de situatie stil te staan, maar het staat alsnog in de weg van een logisch verhaal waarin medeleven voor de personages en hun situatie te voelen is. Ironisch genoeg toont het voornamelijk aan dat een hoop ellende voorkomen had kunnen worden als Marc en Sylvie gewoon hun telefoonnummers hadden uitgewisseld.
