De mislukte schrijver Mathias Gold heeft geen nagels meer over om zijn kont te krabben. Met zijn laatste financiële reserves is hij afgereisd naar Parijs. In de Franse hoofdstad moet het wat gaan worden met zijn leven, want Golds vader had daar een luxe appartement. Met de paar miljoen euro die het optrekje moet opbrengen, zingt Gold het wel even uit. Zo soepeltjes als de gefaalde Amerikaanse auteur het in zijn hoofd had, loopt het echter niet. Gold krijgt namelijk te maken met een archaïsche Franse lijfrenteconstructie: hij kan zijn erfenis pas verzilveren als de huidige bewoonster, de Engelse lerares Mathilde Girard, het hoekje om is. Tot die tijd moet zij door de nieuwbakken eigenaar betaald worden voor woongenot in plaats van andersom.
Aanvankelijk lijkt het erop dat de schrijvende hoofdpersoon in dit feelgooddrama een rechtlijnig doel voor ogen heeft: zo snel mogelijk de oude dame het huis uit werken. Omdat Gold zich geen hotel kan veroorloven is hij aangewezen op een slaapplek in het grote appartement. Het is immers zijn eigendom. De pret is van korte duur als de mondige dochter van Girard ook in het huis blijkt te wonen. Het zorgt voor nieuw elan in de nog prille verhoudingen tussen Gold en Girard. Haar moeder is al een vrouw die niet met zich laat sollen, maar dochter Chloé is nog een graadje erger. Ze dreigt met juridische stappen als Gold zich ook maar iets raars in zijn kop haalt. In korte komische episodes worden Golds plannetjes duidelijk. Vrijwel onzichtbaar verkoopt hij het opgeslagen meubilair van Girard. En bij een lokale makelaar informeert hij eens vrijblijvend over de marktwaarde van het optrekje. Een potentiële koper staat al in de startblokken. Het vormt de ingrediënten voor een serie komische verhandelingen en misverstanden. Uiteindelijk blijkt dit de basis voor een dramatische verdiepingsslag.
Het is de wereld op zijn kop die de boventoon voert in deze verfilming van Israel Horowitz eigen toneelstuk. Dat het een bewerking van een theaterstuk betreft, is overduidelijk door de setting. My Old Lady speelt zich vrijwel helemaal af in het luxe Parijse appartement. Amerikaan Horovitz is een gevierd toneelschrijver die met driekwart eeuw op de teller nu debuteert als speelfilmregisseur. Het is te merken dat de nieuwbakken filmmaker vooral thuis is op de planken. Het geheel doet namelijk wat onwennig aan. Horovits probeert te variëren met locaties, maar voert deze enkel aan als excuus om geheimen bloot te kunnen leggen. Gelukkig is het geen straf om in een mooi decor opgesloten te zitten met acteurs als Kevin Kline, Maggie Smith en Kristin Scott Thomas. Er vindt genoeg verbaal vuurwerk plaats, waarbij de personages langzaam, maar in horten en stoten nader tot elkaar komen. Hierin gaat een prettige onvoorspelbaarheid schuil, waarbij het niet opeens koek en ei is tussen huisbaas en huurders.
My Old Lady, waarin met name voor Smith een glansrol is weggelegd, maakt een aangename ontwikkeling door, waarbij klucht geleidelijk wordt ingeruild voor lichtvoetig doch aangenaam drama. Horovitz en zijn cast voorkomen lange tijd dat het één grote kleffe boel wordt. De personages hebben voldoende nuance meegekregen om niet volkomen peilbaar te worden. Als blijkt dat ze beter de handen ineen kunnen slaan in plaats van elkaar de tent uit te vechten, begint het melodrama echter de overhand te krijgen. Dit wordt nog eens versterkt als er nog meer overeenkomsten tussen het drietal hoofdpersonen worden blootgelegd. Het wordt dan iets te veel van het goede. Horovitz weet met zijn eigen scenario de scherpe toon van de eerste helft niet vast te houden. De uitstekende interacties van de aan elkaar gewaagde hoofdrolspelers weten het slappe eind nog enigszins te vergoelijken.
