Vanuit het appartement van de buurvrouw klinkt gesmoord gehuil, maar Ana probeert het zoveel mogelijk te negeren in de openingsscène van The Sky Above Us. Ze maakt zich op en gaat de deur uit, naar het theater waar ze binnenkort op de planken zal staan. Met die rol houdt ze zich een stuk liever bezig dan de herhaaldelijke bombardementen op haar woonplaats.
The Sky Above Us speelt zich af in het Belgrado van 1999, dat weken achter elkaar door een luchtoffensief van de NAVO werd geteisterd. Regisseur Marinus Groothof wijdde daar eerder al een korte film aan. In Sunset from a Rooftop liet hij zien hoe onzekerheid zich langzaam wortelt in een gelukkig leven: een zwangere vrouw wil het goede nieuws aan haar vriend vertellen terwijl op hetzelfde moment het luchtalarm afgaat. Mooi hoe Groothof de vertwijfeling van onschuldige burgers neerzette, zonder daar sterk de nadruk op te leggen. Hij werd er in 2009 met een Gouden Kalf voor bekroond.
Met zijn speelfilmdebuut doet hij een poging om door te bouwen op die korte film. Groothof volgt nu drie verhaallijnen in de voormalige Joegoslavische hoofdstad. Naast actrice Ana gaat The Sky Above Us over Sloba, een medewerker bij een televisiestation, en zijn jongere collega Bojan, die zich buiten zijn werk liever zo min mogelijk bezighoudt met de actualiteiten en tekeer gaat in donkere discotheken terwijl de zon buiten al schijnt.
Jammer genoeg is het niet per definitie zo dat je met een groter aantal verhaallijnen en een langere speelduur ook een ge(s)laagder drama krijgt. Ondanks een degelijke opzet blijft The Sky Above Us aan de eentonige kant. De voornaamste reden is dat de hoofdpersonen te oppervlakkig worden uitgewerkt. Groothof blijft erop hameren dat Ana, Sloba en Bojan koppig door proberen te gaan met hun leven, maar voorziet ze verder van weinig achtergrond.
Terwijl ze allen zien hoe steeds meer vrienden en familieleden de stad verlaten, gaat Ana naar het toneel, blijft Sloba werken om zijn vrouw en kind te onderhouden en verdooft Bojan zichzelf met harde muziek, alcohol en drugs. "Waarom moet alles zo serieus zijn?" vraagt die laatste zich hardop af. Groothof legt het er dik bovenop (zware violen en cellos voor extra effect), in plaats van dat hij zijn personages levendiger maakt. De hoofdrolspelers weten daar intussen weinig verandering in te brengen.
Met anderhalf uur weet Groothof hier dus niet zo te prikkelen als met Sunset from a Rooftop (voor de geïnteresseerden: hij staat op YouTube). Interessant materiaal heeft hij wel in handen, bovendien weet hij de sombere atmosfeer in de straten van Belgrado overtuigend te vangen, maar het drama waar The Sky Above Us om zou moeten gaan, komt nooit echt binnen.
