Het is alweer enige tijd geleden dat Martin Rejtman een speelfilm maakte, maar met Dos Disparos is de grondlegger van de Nieuwe Argentijnse Cinema weer terug. Voor liefhebbers van zijn werk was dat het wachten waard, want met zijn nieuwe film levert hij opnieuw een werkje vol observerende absurditeit, drama en droge humor.
De titel Dos Disparos betekent 'twee schoten' en in de intro zie je waar de titel naar verwijst. De zeventienjarige Mariano komt thuis na het uitgaan, zwemt een paar baantjes, maait het gras en vindt per toeval een pistool. En wat doe je daar dan mee? Naar je kamer gaan en je in je hoofd en buik schieten natuurlijk. Althans, dat is wat Mariano zonder enige aanwijsbare reden besluit te doen. Hij overleeft het gek genoeg en kan na een korte ziekenhuisopname weer naar huis. Maar het incident heeft veel gevolgen voor de vriendschappen om Mariano heen en de familieverhoudingen. Hij wordt naar zijn broer gestuurd om bij hem te gaan wonen, waarna allerlei nieuwe personages langskomen tot het verhaal steeds minder over Mariano gaat.
Emotionele ontwikkeling en inzicht in de personages ontbreken. Rejtman lijkt ze enkel te willen gadeslaan in allerlei situaties. Mariano fungeert van tijd tot tijd als voice-over, maar ook hem leren we niet kennen. Als uitleg voor zijn poging komen we bijvoorbeeld niet verder dan dat het een warme dag was. Zijn moeder zie je na zijn terugkomst uit het ziekenhuis de messen begraven in de tuin, duidelijk om te zorgen dat hij die niet kan gebruiken bij een tweede poging. Verder is uit haar interacties of gesprekken met haar zoon niet af te leiden dat deze net geprobeerd heeft er een eind aan te maken.
Hoewel de film begint met de zelfmoordpoging en de periode die daarop volgt, is er geen specifiek verhaal dat zich ontwikkelt en wordt de focus op steeds andere personages gelegd. De film bestaat niet uit hoofdstukken, waarin mensen afzonderlijk worden gevolgd, maar uit een reeks losse momenten zonder echte samenhang. Hoewel het plot en de (vaak ontbrekende) dialogen doen vermoeden dat we hier te maken hebben met de meest deprimerende film van het jaar, is dat verrassend genoeg (als je niet met Rejtmans werk bekend bent tenminste) verre van het geval. De film zit vol humor, al is deze werkelijk inktzwart, die voortkomt uit de absurditeit van wat we zien. Deze elementen zorgen ervoor dat Dos Disparos de moeite waard is en de aandacht weet vast te houden, ondanks dat het verhaal nergens naartoe gaat. De film zal geen breed publiek aanspreken, maar Rejtman- liefhebbers zullen hier zeker van kunnen genieten.
Lees ook het interview met regisseur Martín Rejtman of het het [b]IFFR-achtergrondartikel.
