Het is weer februari. De dagen zijn grauw, het treinverkeer ontregeld en de straten gedrapeerd in een troosteloze drab natte sneeuw. Bij uitstek de juiste omstandigheden om een middagje de bioscoop in te duiken en alle mistroostigheid te ontvluchten, ware het niet dat het aanbod rond deze tijd van het jaar doorgaans net zo karig is. De vreemde eend in de bijt is een grootschalige blockbuster die al in juli uit had moeten komen, maar plotseling verschoven werd naar deze maand met weinig concurrentie. Dat stemt weinig hoopvol. Het is aannemelijk dat het vertrouwen van Warner Bros. in het nieuwste scifispektakel van de Wachowski's op het laatste moment toch iets minder groot was dan de studio aanvankelijk voor ogen had. Helaas blijkt die angst niet volledig ongegrond: het bombastische Jupiter Ascending balanceert ergens tussen een chaotische ruimteopera en een zoetsappig intergalactisch sprookje.
Welk meisje droomt er nu niet van om een prinses te worden? Als er iemand reden heeft om te hunkeren naar een bestaan vol luxe, galajurken en romantiek is het Jupiter wel. De beeldschone Russische immigrantendochter leeft met haar grote familie in een piepklein stulpje en brengt haar dagen door met het schrobben van wcs om de kost te verdienen. De analogie met Assepoester ligt er natuurlijk dik bovenop, maar in plaats van een ontmoeting met een toverfee blijkt Jupiter in feite een reïncarnatie te zijn van de koningin van het gehele universum. Weer eens wat anders dan zon suf glazen muiltje.
Natuurlijk is een prinses niet compleet zonder een koene ridder, die hier aanwezig is in de vorm van een frequent shirtloze Channing Tatum. Caine, zoals deze genetisch gemodificeerde supersoldaat/weerwolf zich noemt, is naar de aarde gestuurd om Jupiter te redden van de kwade intenties van een hoge sterrenpief die niet bepaald zit te wachten op een nieuwe ruimtekoningin. Dat levert gelijk al de meest spectaculaire en geslaagde scène van de film op. Gewapend met een arsenaal aan kekke gadgets (zweefrolschaatsen!) neemt Tatum het in het luchtruim en de straten van Chicago op tegen hordes ruimtegespuis. De actie wordt fraai in beeld gebracht door de Wachowski's die zoals altijd garant staan voor een flinke hoeveelheid gelikte computereffecten.
Wanneer het toneel zich naar een andere planeet verplaatst,raakt de film al snel van de rails. Wat volgt is één grote warboel van vormgeving, personages en plotelementen. In haast iedere zin wordt wel verwezen naar een of andere naam, organisatie of ander onderdeel van het door de Wachowski's ontworpen universum, maar helaas wordt daar maar weinig van uitgewerkt of getoond. Wat centraal staat, is een wat mager uitgediept complotverhaal rondom het gekonkel van de familie Abrasax, twee broers en één zus met ieder hun eigen snode kapitalistische plannen.
De weinig coherente stijl en verhaalstructuur is één ding, maar nog erger wordt de film geplaagd door de soms tenenkrommende dialogen en acteerprestaties. De romantische conversaties tussen Kunis en Tatum worden her en der op vrij onnatuurlijke wijze in het verhaal gebracht en zijn niet bijster sterk geschreven, maar de grootste uitglijder komt met de lachwekkende schurkenrol van Eddie Redmayne. Waar de Britse acteur over enkele weken nog meedingt naar een gouden beeldje voor zijn overtuigende portrettering van Stephen Hawking, gaat hij dit keer volledig over de top met een opmerkelijk soort hees accent. Hij heeft nog het meeste weg van een verveelde astmapatiënt.
Nog teleurstellender is het dat alle personages - zelfs naar blockbustermaatstaven - ontzettend plat blijven. Zeker voor het titelfiguur is dat een groot gemis, aangezien Kunis voornamelijk gereduceerd wordt tot een ietwat pathetisch dametje in nood, dat vrijwel continu door Tatum uit de brand gered moet worden. Enigszins opmerkelijk is dat de Wachowski's hiermee verrassend weinig feministisch te werk gaan voor een regieduo waarvan één van de broers tegenwoordig als zus door het leven gaat. Het ergste verwijt richting de makers is dat het publiek wordt opgezadeld met een hoofdpersoon die hen verder weinig te bieden heeft.
Begrijpelijk dus dat men de film naar het laagseizoen heeft doorgeschoven, met betere kansen aan de kassa. Jupiter Ascending lijkt naadloos aan te sluiten in het lijstje van kolossale scififlops als John Carter of Waterworld. Zonde, aangezien de Wachowski's op visueel gebied weer puik werk afleveren. Hoe fraai hun creatieve uitspattingen binnen het computergegenereerde universum er ook uit mogen zien, nergens wil deze zielloze megaproductie tot leven komen.
