Wanneer psychiater Lawrence vermist lijkt te zijn, besluit psychiater Toby Green de laatste patiënt met wie zijn collega gezien is te ondervragen. Deze Michael Aleen kenmerkt zich door zijn hoge mate van intelligentie, zijn manipulatieve houding en zijn obsessieve liefde voor olifanten. Aan Green de taak om Michael te doorgronden en echt eens naar hem te luisteren. De vraag is of dokter Green wel kundig genoeg is om het klusje te klaren
Elephant Song is een verfilming van het gelijknamige theaterstuk van Nicolas Billon, die ook het script schreef voor de film. Helaas is de toegevoegde waarde van deze bewerking minimaal. De film profiteert alleen van het voordeel dat er makkelijker tussen heden en verleden geswitcht kan worden en dat de oorsprong van Michaels problematiek met behulp van beeld duidelijker vorm kan worden gegeven. Maar over het algemeen toont de film vooral de vaak vlakke en visueel weinig boeiende dialoog tussen psychiater Green en Michael.
Bovendien verraadt juist het geschakel tussen hun dialoog en de interviews van psychiater Green en zuster Peterson met dokter Jones wat er uiteindelijk met Michael zal gebeuren. De manier waarop over Michael wordt gesproken tijdens interviews werkt bijna als een soort spoiler, waardoor de film weinig verrassend blijft. De vraag of Michael iets te maken heeft met de verdwijning van psychiater Lawrence en of hij hem iets heeft aangedaan, wordt al vroegtijdig beantwoord dankzij onweerlegbaar bewijs dat psychiater Green zelf aandraagt. Het kat-en-muisspel dat Green en Michael spelen is daardoor slechts bij vlagen echt spannend.
Knagend is ook de onderbelichte verhaallijn tussen Green en zijn nieuwe, vrij egoïstische vrouw Olivia. De spanning in die relatie sluimert op de achtergrond, maar doordat het vuurwerk tussen Green en Michael uitblijft, neemt het verlangen om meer van Green en Olivia te zien juist toe.
Toch intrigeert Elephant Song op bepaalde momenten en dan voornamelijk wanneer Xavier Dolan ogenschijnlijk zonder moeite de ene emotie voor de andere verruilt. Knap is daarbij de blik die Dolan zijn personage Michael meegeeft. Ogen die tegelijkertijd verdriet, leegte, schreeuw om aandacht, afstandelijkheid en arrogantie uitstralen. Niet alleen switcht Dolan vloeiend tussen emoties, hij weet ook nog eens meerdere emoties gelijktijdig tentoon te spreiden. Het tekort aan liefde dat Michael heeft ervaren en de diepgewortelde behoefte daaraan die in hem schuilt, lijkt hij te willen overbluffen door zichzelf op te blazen tot alwetend, mysterieus en arrogant persoon. De manier waarop Dolan dit laat zien is werkelijk fantastisch.
Gebrek aan spanning, onvoorspelbaarheid en cinematografische hoogstandjes maken de noodzaak van de verfilming niet geheel duidelijk. Wellicht had Billon gewoon tevreden moeten zijn met zijn theaterstuk en is het verhaal hier meer geschikt voor. Maar dankzij Xavier Dolan die de uitdagende rol van Michael tot in perfectie vertolkt en de prachtige klassieke muziek weet de film toch voorzichtig te ontroeren.
