De twee Chinese studenten Chen Zhen en Yang Ke vertrekken eind jaren zestig vanuit Beijing naar Binnen-Mongolië om daar aan een nomadenstam Mandarijn te leren. Maar al snel blijkt dat met name Chen (Yang verdwijnt al vrij snel grotendeels uit beeld) meer leert van de nomaden dan andersom. Bilig, het hoofd van de nomadenstam, leert Chen over het belang van de harmonie tussen mens, dier en natuur. Zo worden de steppes begraasd door schapen, die op hun beurt weer als voer dienen voor wolven waardoor het natuurlijk evenwicht in balans blijft. Maar op het moment dat er op last van voorzitter Mao Han-Chinezen naar de steppe trekken, raakt dit evenwicht verstoord. De Han-Chinezen zien de wolven als een bedreiging en een beleidsofficier beveelt alle wolven uit de regio uit te roeien. Als Chen een wolvenpuppy vindt, kan hij het niet over zijn hart verkrijgen het diertje te doden en neemt het stiekem onder zijn hoede. Dat kan uiteraard niet lang goed gaan...
The Last Wolf is gebaseerd op het boek Wolf Totem, een semiautobiografisch Chinese bestseller van Lü Jiamin, gepubliceerd onder het pseudoniem Jiang Rong. Voor de regie van de verfilming werd Jean-Jacques Annaud aangetrokken. Een logische keuze, aangezien de Fransman voor films als Two Brothers en The Bear al met dieren werkte, en voor Seven Years In Tibet al in China.
Twee dingen vallen in positieve zin op aan The Last Wolf. Ten eerste is dat de uitstekende soundtrack van de vorige week verongelukte James Horner. Door kenners bejubeld, en met rede. Horners muzikale omlijsting voegt echt wat toe. Het maakt het nog tragischer dat het één van zijn laatste werken is. Ten tweede ziet alles er prachtig uit. Cinematograaf Jean-Marie Dreujou legt het prachtige Mongoolse landschap op indrukwekkende wijze vast: het ene na het andere oogstrelende shot passeert de revue. Een van de hoogtepunten is een achtervolging met mensen, wolven en paarden tijdens een nachtelijke storm, met alleen natuurlijk licht en dat van de lantaarns.
Minder goed belicht zijn de mensen en hun onderlinge relaties. Een romance tussen Chen en de mooie dochter van Bilig lijkt alleen te bestaan om maar een romantisch subplot te kunnen invoegen. De personages krijgen maar weinig karaktereigenschappen mee en bestaan uit niet veel meer dan clichés: de naïeve goedzak, de wijze oude man en de hardvochtige militair. Dit gebrek aan diepgang maakt het nog potsierlijker dat Annaud zich verliest in een kitscherige sentimentaliteit. Vooral aan het eind ontspoort hij flink, met een tenenkrommend laatste shot als melodramatisch dieptepunt.
Nee, dan de wolven. Zij zijn de échte hoofdrolspelers. Speciaal voor de film werden er zestien wolven getraind en dat werpt zijn vruchten af. De prachtige beesten stelen de show en zorgen voor de grootste emotionele lading. De wolven in combinatie met de mooie beelden en goede soundtrack dragen de film, maar het is allemaal niet genoeg om de volle twee uur te boeien.
